مقایسه درک و بیان تکواژهای زمانی افعال بین دوزبانه ها و تک زبانه های دارای اختلال ویژه زبانی

با توجه به نتایج اکثر تحقیقات که نشان دهنده اختلالات صرفی در کودکان دچار اختلال ویژه زبانی هستند و توجه ویژه ای که در تحقیقات به رابطه میان دوزبانگی و اختلال ویژه زبانی شده است، مقاله حاضر به بررسی تکواژهای صرفی افعال زبان فارسی در افراد دوزبانه دارای اختلال ویژه زبانی و مقایسه آنها با کودکان دوزبانه بهنجار و تک زبانه دارای اختلال ویژه زبانی می پردازد تا هم به بررسی این مهارت در دوزبانه ها پرداخته باشد و هم نظریه ظرفیت محدود پردازش (LPC: Limited Processing Capacity) و نظریه مصدر اختیاری بسط یافته(Extended Optional Infinitive: EOI) را مورد بررسی قرار دهد.
در این پژوهش 6 کودک 7 تا 8 ساله، دوزبانه ءدارای اختلال ویژه زبانی(آذری - فارسی) و 6 کودک تک زبانه (فارسی)دارای اختلال ویژه زبانی از لحاظ صرف زمانی فعل مورد بررسی قرار گرفتند و داشتن تاخیر زبانی، نداشتن مشکلات شنوایی، بینایی و هوشی از معیارهای ورود به این پژوهش بودند. ابزار سنجش، آزمون اختلال ویژه زبانی و نمونه گفتار پیوسته کودکان بود و برای مقایسه نتایج از آزمون غیر پارامتریک من ویتنی استفاده شد.
پژوهش حاضر نشان داد که کودکان دوزبانه دارای اختلال ویژه زبانی در مهارت های درک و بیان زمان افعال(گذشته، حال، آینده) نسبت به تک زبانه های دارای اختلال ویژه زبانی تاخیر دارند ولی تفاوت موجود از لحاظ آماری معنادار نیست (057/0،p=057/p= (کودکان دوزبانه دارای اختلال ویژه زبانی در مهارت های درک و بیان زمان افعال(گذشته،حال،آینده) نسبت به همتایان سنی خود تاخیر دارند و تفاوت موجود از لحاظ آماری معنادار است(020/0، p=019/0 نتایج نشان می دهد تکواژهای زمانی در کودکان دوزبانه دارای اختلال ویژه زبانی نسبت به کودکان دوزبانه طبیعی کم تر است و در درمان باید مورد توجه جدی قرار گیرد و هر چند به دلیل آموزش دوزبان به طور همزمان، توانایی کودکان دوزبانه در این تکلیف پایین تر بود، ولی تفاوت معناداری بین دوزبانه ها و تک زبانه های دارای اختلال ویژه زبانی وجود ندارد و این می تواند دلیلی بر رد نظریه LPC و تائید نظریه EOIباشد.