فلسفه سیاسی اسلام: امکان یا امتناع؟

جامعه اسلامی در عصر غیبت در فقدان رهبر و حاکمی به سر می برد که مستقیما نمی تواند تکالیف زندگی دنیوی را از منبع وحی دریافت و آنها را به مردم ابلاغ کند تا مردم به این تکالیف به مثابه باور دینی عمل نمایند. آنان اصول و قواعد کلی و ارزشی را از دورن متون دینی و آموزه های وحیانی به دست آورده و آنها را مبنایی برای حرکت و تعالی جامعه قرار می دهند. براین اساس، با تحکیم بنیان-های جامعه و تقویت هم بستگی اجتماعی، زمینه-های حرکت در مسیر رشد و تعالی فراهم می شود. همچنین علاوه بر اینکه جامعه الگوی مطلوب خود را تعریف، تعیین و ترسیم می کند، آن را مقبول خود می گرداند و بر اساس آن هویت خاصی می یابد.
این نظریه مدعی است که برای تحصیل فلسفه زندگی و فلسفه سیاسی از متن آموزه های وحیانی، هیچ مانع معرفتی وجود ندارد. بنابراین با دریافت اصول و قواعد کلی زندگی می توان فلسفه ای سیاسی تولید کرد که از متن دین اسلام برخاسته باشد، به دلیل اینکه آموزه های وحیانی از جامعیت برخوردارند و در آنها خصلت هایی، چون: برهان پذیری، و حمایت و دفاع از منطق درونی خود مشاهده می شود.
این مقاله کوشش می کند نخست مفاهیم و مفروضات نظریه را بررسی نموده، از ادله برهان پذیری آموزه های دینی سخن به میان می-آید. حاصل چنین تحقیقی، تولید نوعی از فلسفه سیاسی و فلسفه زندگی بر مبنای آموزه-های دینی و بر بنیادهای هستی شناسانه و معرفت شناسانه وحیانی خواهد بود.