بررسی نقش حفاظتی کوئرستین در موش های صحرایی مبتلا به سیروز صفراوی

سیروز صفراوی یک بیماری مزمن است که منجر به تخریب پیش رونده بافت کبد می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر فلاونویید کوئرستین در کاهش آسیب های کبدی ناشی از سیروز صفراوی می باشد.

30 موش صحرایی نر نژاد اسپراگ-دالی 7-6 ماهه به طور تصادفی به سه گروه 10 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل تنها یک عمل جراحی کاذب داشت و دو گروه دیگر تحت عمل بستن مجرای صفراوی قرار گرفتند. پس از چهار هفته میزان بیلی روبین، آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز سرم جهت اطمینان از بروز سیروز کبدی در گروه دوم و سوم اندازه گیری و بررسی شد. سپس به مدت چهار هفته، روزانه و به صورت داخل صفاقی یکی از گروه های سیروتیک، دارونما و دیگری mg/kg50 مکمل کوئرستین دریافت نمودند. در پایان بررسی (هفته هشتم)، آنزیم های کبدی و بیلی روبین سرم سنجیده شد و نمونه های کبد مورد بررسی بافت شناسی قرار گرفت.

دریافت کوئرستین در گروه سوم باعث کاهش میزان بیلی روبین (9/0±4/7 در برابر mg/dL6/1±9/8، 05/0P<)، آلکالین فسفاتاز (9/76±1387 در برابر IU/L3/65±2273، 001/0P<) و آلانین آمینوترانسفراز سرم (1/38±9/601 در برابر IU/L 4/37±8/644، 05/0P<) در مقایسه با موش های سیروتیک دریافت کننده دارونما شد. میزان سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز و هم چنین ویژگی های هیستولوژیک بافت کبد در اثر دریافت کوئرستین تغییر معنی داری نداشت.

در این مداخله، دریافت mg/kg50 کوئرستین اگرچه منجر به تغییر معنی داری در ویژگی های بافتی کبد نشد، ولی کاهش قابل ملاحظه ایجاد شده در میزان بیلی روبین، آلکالین فسفاتاز و آلانین آمینوترانسفراز، بیان گر نقش مثبت کوئرستین در کم کردن آسیب کبدی می باشد.