ارزیابی وضوح زمانی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی یک طرفه با استفاده از آزمون فاصله در نویز

صرع لوب گیجگاهی از شایع ترین سندرم های صرعی در بزرگسالان است. برخی از این بیماران با وجود عملکرد شنوایی محیطی طبیعی، دچار اختلال شنوایی مرکزی از جمله اختلال پردازش زمانی هستند. آزمون فاصله در نویز از آزمون های جدید برای ارزیابی وضوح زمانی است. هدف از این مطالعه ارزیابی وضوح زمانی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی یک طرفه بود.
در این پژوهش مقطعی مقایسه ای، 25 فرد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی (11 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکره راست و 14 نفر مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکره چپ) و 18 فرد هنجار در محدوده سنی 50-15 سال با آزمون فاصله در نویز مورد ارزیابی قرار گرفتند. پارامترهای آزمون فاصله در نویز با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل و بین سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
اختلاف معنی داری در گوش راست، گوش چپ و میانگین دو گوش آستانه تقریبی و درصد پاسخ درست آزمون فاصله در نویز بین گروه های مبتلا به صرع لوب گیجگاهی و گروه هنجار مشاهده شد(p<0/05). اما اختلاف بین گروه مبتلا به صرع لوب گیجگاهی نیمکره راست و صرع لوب گیجگاهی نیمکره چپ معنی دار نبود(p>0/05).
کمتر بودن میزان درصد پاسخ درست و بیشتر بودن مقدار آستانه تقریبی در افراد مبتلا به صرع لوب گیجگاهی در مقایسه با افراد هنجار نشانگر اختلال در عملکردهای پردازش زمانی و به ویژه وضوح زمانی است که احتمالا به دلیل درگیری ساختارهای مرتبط با پردازش زمانی است.