تحلیل سلسله مراتبی آسیب پذیری نسبی ساختار سازه ای و غیر سازه ای در مدیریت بحران بلایای طبیعی شهری

یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن دست به گریبان هستند، موضوع حوادث طبیعی است. با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن غالب حوادث طبیعی و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است. برای شناخت مدیریت بحران شهر و آسیب پذیری مراکز مرتبط با بحران شهر در برابر بلایای طبیعی، بررسی عامل های اصلی موثر در آسیب پذیری مدیریت بحران شهری نیاز است. یکی از عوامل موثر در آسیب پذیری مدیریت بحران شهری، ساختار سازه ای و غیرسازه ای سازمان های مرتبط با مدیریت بحران و از جمله بیمارستان های شهر است. مراکز بهداشتی و درمانی، بویژه بیمارستان ها، از جمله اماکن مهمی هستند که هنگام وقوع سوانح طبیعی در معرض خطرات و آسیب های جدی با میزان مجروحین و تلفات بسیار قرار دارند، و به همین جهت بررسی پیرامون موضوع در این مراکز دارای اهمیت بیشتری است. هدف از این مقاله، رتبه بندی بیمارستان های مناطق شهر اصفهان از نظر میزان آسیب پذیری ساختار سازه ای و غیرسازه ای و دستیابی به اولویت های ساختار سازه ای و غیرسازه ای بیمارستان های شهر به ترتیب اهمیت آنها در افزایش آسیب پذیری از لحاظ شاخص های مورد بررسی است. روش پژوهش «توصیفی و تحلیلی» است، که از مدل های کمی استفاده شده است. برای تحلیل سلسله مراتبی در مدیریت بحران بیمارستان های شهر اصفهان، 41 متغیر در 9 عامل اصلی در 25 بیمارستان شهر با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی A.H.P[1] مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از تحلیل سلسله مراتبی شاخص های مختلف نشان می دهد که عوامل نوع اسکلت، قدمت ساختمان و تعداد تخت بیمارستان به ترتیب با میزان اهمیت 65/22، 12/21 و 959/11 بایستی در اولویت توجه قرار گیرند، در واقع این عوامل در صورت عدم توجه کافی در زمان ساخت و تجهیز، باعث افزایش آسیب پذیری در بیمارستان های شهر می شوند. همچنین بیمارستان های مناطق 3 و1 به ترتیب بالاترین میزان آسیب پذیری را در بین بیمارستان های شهر دارند. بنابراین وجود تفاوت در میزان آسیب پذیری بیمارستان ها در مناطق مختلف شهر اصفهان از نظر ساختار سازه ای و غیرسازه ای (فرض پژوهش) مورد تایید می باشد.