درمان چسبندگی لابیا با استروژن موضعی و ارتباط آن با سطح سرمی استرادیول

سطح استرادیول سرم از عوامل مورد بحث در پیش آگهی مبتلایان به چسبندگی لابیا می باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح سرمی استرادیول و پاسخ دهی به استروژن موضعی در مبتلایان به چسبندگی لابیا می باشد.
مطالعه به صورت مداخله ای و آینده نگر انجام گردید. 100 کودک از میان دختران مراجعه کننده به درمانگاه کودکان بیمارستان طالقانی شهر گرگان در سال 1390 انتخاب شدند. تشخیص بیماری با معاینه بالینی ناحیه وستیبول انجام گردید. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن سه ماه تا هشت سال، عدم وجود علایم بلوغ، عدم ابهام تناسلی، عدم وجود علایم وولوواژنیت، وجود چسبندگی لابیا بیش تر از 25%، عدم سابقه درمان قبلی با استروژن موضعی به فاصله کم تر از دو هفته و عدم سابقه درمان ناکامل قبلی بود. در صورت عدم مصرف مناسب دارو از نظر زمان و مقدار آن، عدم مراجعه برای معاینات بعدی و بروز عوارض مربوط به درمان طی دوره درمانی هفت روزه بیمار از مطالعه خارج گردید.
بیش ترین فراوانی چسبندگی لابیا در کودکان زیر یک سال و کم ترین آن در کودکان 8-7 سال وجود داشت. 86 بیمار بهبودی کامل یا نسبی داشتند. در 14 کودک هیچ گونه ای شواهدی از بهبودی مشاهده نگردید. در هیچ کدام از بیماران شدت چسبندگی بدتر نگردیده بود. در افرادی که پاسخ مثبت به درمان داشتند، استرادیول خون در سطح پایین تری قرار داشت. اختلاف آماری معنی داری میان سطح استرادیول خون در موارد پیشرفت کامل یا نسبی در مقایسه با موارد بدون پیشرفت وجود داشت (044/0=P).
در نهایت به نظر می رسد اثربخشی استفاده از کرم استروژن موضعی در بهبود چسبندگی لابیا در کودکانی که سطح استروژن پایین تری دارند بیش تر است.