مقایسه میزان تنهایی، نیاز به تعلق خاطر و رضایت از زندگی سالمندان مقیم سرای سالمندان با سالمندان ساکن در منزل

سالمندی دوران حساسی از زندگی بوده و توجه به مسایل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی محسوب می شود. در این سن احساس تنهایی و نیاز به تعلق خاطری که در اثر کاهش روابط اجتماعی ایجاد می شود، علاوه بر سلامت جسمانی بر نحوه زندگی و میزان رضایت از زندگی سالمندان نیز تاثیر می گذارد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه تنهایی، تعلق خاطر و رضایت از زندگی در سالمندان مقیم سرای سالمندان با سالمندان ساکن در منزل انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 100 نفر سالمند مقیم در مراکز روزانه نگهداری سالمندان (50 نفر) و سالمندان ساکن در منزل(50 نفر) در دو شهر گرگان و گنبد در سال 1390 انجام شد. نمونه ها به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه احساس تنهایی کالیفرنیا و مقیاس نیاز به تعلق خاطر و رضایت از زندگی سالمندان بود. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS v.16 و روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج اختلاف معناداری را بین میزان تنهایی (01/0>p) و رضایت از زندگی (01/0>p) در دو گروه نشان داد. به طوری که میزان تنهایی در سالمندان مقیم خانه سالمندان و میزان رضایت از زندگی در سالمندان ساکن در منزل بیشتر بود. همچنین در بعد تعلق خاطر بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد.
افزایش تماس های اجتماعی، قرار گرفتن در محیط گرم، پر مهر و معنوی، بخصوص در بین اعضای خانواده و همراهی با عزیزان و فرزندان، علاوه بر ارتقاء کیفیت زندگی سالمندان موجب کاهش مشکلات روحی - روانی به ویژه افسردگی و تنهایی و افزایش احساس رضایت و تعلق خاطر می شود