تعهدات دولت ایران به حمایت از کودکان در برابر سوءاستفاده والدین با تاکید بر کنوانسیون حقوق کودک

هدف این پژوهش بررسی تعهدات دولت ایران به حمایت از کودکان در برابر سوءاستفاده والدین براساس کنوانسیون حقوق کودک می باشد. با اعتقاد به این که خانواده به عنوان جزء اصلی جامعه و محیط طبیعی برای رشد و رفاه تمام اعضای خود به ویژه کودکان است، میبایست از حمایتها ومساعدت های لازم برخوردار شود به نحوی که بتواند مسئولیتهای خود را در جامعه ایفاء کند. دولت ها می بایست خانواده ها را با حمایت های مختلف به سوی تقویت بنیان های اقتصادی و اجتماعی سوق دهند تا بدین طریق از میزان رو به افزایش خشونت علیه کودکان کاسته شود. باید کودکان را تحت حمایت ها و حفاظت های موثر قرار داد؛ زیرا برخورداری از این حمایت ها، حق مطلق و مسلم و غیرقابل انکار آنان است. به همین دلیل این مسئله طرح می شود: آیا تعهدات مقرر در کنوانسیون حقوق کودک در رابطه با جلوگیری از سوءاستفاده کودک توسط والدین به ویژه ماده 19 موثراست؟ و آیا مکانیسم موثری در اجرای تعهدات دولت ایران در رابطه با این موضوع به موجب کنوانسیون و نیز مقررات داخلی پیش بینی شده است؟ پس از بررسی مطالب مختلف این نتیجه حاصل شد که کنوانسیون حقوق کودک و کنوانسیون های حقوق بشری در جهت حمایت از کودکان وضع شده و دولت ایران نیز به بسیاری از آنها پیوسته، اما در داخل کشور، هر جا که مقررات کنوانسیون مطابق آیین و شریعت نباشد، آن را نقض می نماید. در ایران متاسفانه قانون جامعی برای جلوگیری از سوءاستفاده والدین یا سرپرستان کودک وضع نشده و مقررات موجود پراکنده و یا به صورت عمومی است، به علاوه ارگان های نظارتی و حمایتی ویژه یا ایجاد نشده اند و یا مقررات مربوط به ایجاد آنها اجرایی و عملیاتی نشده است.