تاثیر آموزش راهبردهای شاکرانه بر گسترش عواطف مثبت و شادکامی

شکرگزاری به عنوان سازه ای نوظهور در روان شناسی با متغیرهای مختلفی رابطه داشته است. هدف پژوهش حاضر، تعیین تاثیر آموزش راهبردهای شاکرانه بر گسترش عاطفه مثبت و شادکامی در جمعیت بهنجار است.
جامعه آماری تحقیق حاضر در برگیرنده دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه های شاهد، علم و فرهنگ و ولیعصر بوده است، که از این میان 91 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایانتخاب شدند و فرم رضایت نامه شرکت در پژوهش را تکمیل نمودند که به طور تصادفی در چهار گروه (راهبردهای شاکرانه امونس، سلیگمن، کلامی- عملی و کنترل) جایگزین گردیدند، و در نهایت پس از افت آزمودنی ها، 72 نفر تا پایان مداخلات و ارزیابی ها باقی ماندند. میانگین سنی آزمودنی ها برابر 21/20 (27/2=S) بوده است. ابزارهای مورد استفاده در این تحقیق پرسش نامه عواطف مثبت و منفی (PANAS) و شادکامی آکسفورد بوده اند.
کااسکوئر به دست آمده ناشی از مقایسه گروه های شکرگزاری (امونس، سلیگمن، کلامی- عملی) و کنترل در متغیر عاطفه مثبت با توجه به مقادیر بحرانی معنادار می باشد. همچنین، کااسکوئر به دست آمده ناشی از مقایسه گروه های شکرگزاری (سلیگمن، کلامی- عملی) و کنترل در متغیر شادکامی با توجه به مقادیر بحرانی معنادار می باشد.
بدین ترتیب، راهبردهای شاکرانه می تواند عواطف مثبت و شادکامی را در جمعیت بهنجار افزایش دهد.