مقسم تصور و تصدیق از منظر معرفت شناسی نوصدرایی

تفکیک «تصور» و «تصدیق» از تمایزهای اصلی است که متقدمین در منطق و متاخرین در معرفت-شناسی از آن بهره برده اند، هر دو گروه مقسم این دو را «علم حصولی» می دانند، این تقسیم در «معرفت شناسی نوصدرایی» برای اقسام معرفت به کار رفته است، اما نمی توان «تصدیق» را در اصطلاح معرفت شناسی بنا بر تعریف فلسفه اسلامی «علم حصولی» دانست. این تحقیق با مرور ادبیات فیلسوفان مسلمان به ویژه نوصدراییان، مدعی است که تفکیک تصور و تصدیق هستی شناختی، و «علم حصولی» به عنوان مقسم «هستی علمی» است. اما استعمال «تصدیق» در منطق و معرفت شناسی مساوق با «قضیه» می-باشد، نه یک «هستی علمی» که در عین بساطت خارجی در تحلیل عقلی دو مفهوم «حکایت» و «حکم» از آن انتزاع می شود. «تصدیق» در منطق به معنای «اذعان به صدق قضیه» و در معرفت-شناسی به معنای «معرفت به تحقق یا عدم تحقق یک امر» است. پیشنهاد می شود برای امور متناظر با «تصور» و «تصدیق» در معرفت شناسی از «معرفت تصوری» و «معرفت تصدیقی» استفاده شود.