تخصیص بهینه منابع آب سطحی حوضه دریاچه ارومیه به استانهای ذینفع با روش های تصمیم گیری فاصله محور

دریاچه ارومیه، بزرگترین دریاچه داخلی کشور و دومین دریاچه آب شور جهان است. تغییر شرایط اقلیمی وکاهش نزولات جوی، بهره برداری بیش از حد از رودخانه های جاری به دریاچه و پایین بودن بازده کشاورزی در حوضه سبب کاهش شدید سطح آب و افزایش شوری شده است. آورد متوسط سطحی حوضه در حدود 2/7 میلیارد مترمکعب در سال می باشد که حداقل نیاز اکولوژیکی دریاچه در حدود 1/3 میلیارد مترمکعب در سال، باید از آن تامین گردد. بنابراین کنترل و تخصیص بهینه آب قابل برداشت، یعنی 1/4 میلیارد مترمکعب، بین سه استان ذینفع آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و کردستان، مسئله مهمی به شمار می آید. در این مقاله با استفاده از یک مدل تصمیمگیری چند معیاره مبتنی بر فاصله، به کمک روش های جمع وزنی ساده، برنامهریزی سازشی وروش TOPSIS، تخصیص آب حوضه دریاچه ارومیه بین ذینفعان با در نظر گرفتن معیارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی انجام شد و سهم بهینه هر یک از استانها از آب سطحی تعیین گردید وتوانایی این روش ها با هم مقایسه شد. مطابق نتایج مدل برنامهریزی سازشی از 2/7 میلیارد مترمکعب آورد متوسط سالانه بلند مدت حوضه آبریز دریاچه ارومیه، سهم استان آذربایجان غربی برابر 804/1، سهم استان آذربایجان شرقی برابر 312/1 و سهم استان کردستان برابر 984/0 میلیارد متر مکعب در سال تعیین گردیده است.