بررسی جغرافیایی کانون های جرم خیز منطقه 17 شهرداری تهران

تحلیل فضایی جرایم شهری به شناسایی الگوهای رفتار مجرمانه، کشف کانون های جرمخیز و درنهایت به تغییر این شرایط و خلق فضاهای مقاوم در برابر جرم و رفع نابهنجاری های شهری کمک می کند. درواقع توجه به مکان، به عنوان عامل بیواسطه در وقوع جرم، در مقایسه با عوامل فردی یا ساختاری این امکان را محقق می سازد تا راهکارهای عملیتری برای پیشگیری از جرم ارائه شود. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و هدف آن، شناسایی جغرافیایی کانونهای جرمخیز جرایم سرقت و مواد مخدر منطقه 17 شهرداری تهران، تبیین عوامل جغرافیایی و کالبدی – فضایی موثر در بروز جرایم ارتکابی و ارائه ی اقدامات و راهکارهای عملی جهت کمینه سازی وقوع جرایم ارتکابی مواد مخدر در محدودهی مورد مطالعه است. نتایج تحقیق نشان میدهد مهمترین کانونهای جرمخیز شهری منطقه 17 در محلات 1712، 1701، 1718 و 1711 واقع شده است که جزء محدوده های پرازدحام و متراکم منطقه و دارای ساختار کالبدی نامناسب است. درواقع بین تراکم نسبی جمعیت و جرایم مرتبط با مواد مخدر با توجه به مقدار ضریب همبستگی پیرسون (511/0)، با اطمینان 95/0 و سطح خطای کوچکتر از 05/0 رابطه ی آماری معنی داری وجود دارد. هم چنین نتیجه ی آزمون پیرسون بین تراکم نسبی جمعیت و جرایم مربوط به سرقت حاکی از آن است که با توجه به مقدار ضریب همبستگی پیرسون (569/0)، با اطمینان 95/0 و سطح خطای کوچکتر از 05/0 رابطه ی آماری مستقیم و قوی وجود دارد، یعنی به تناسب افزایش تراکم نسبی جمعیت، میزان جرایم مرتبط با سرقت نیز افزایش می یابد.