بررسی راهبردهای طراحی و مدیریت مکان برای پیشگیری وضعی از جرم

از اواخر دهه ی 1970 مطالعه ی نقش محیط در وقوع جرم رشد چشم گیری داشته و در عمر کوتاه خود رشته ای جدید تحت عنوان جرم شناسی محیطی را ایجاد کرده است. این مقاله به دنبال پاسخ گویی به دو سوال اساسی است؛ برای پیشگیری محیطی از جرم، از چه راهبردهایی می توان بهره گرفت؟ چگونه می توان نیروهای بالقوه موجود در مکان های اجتماعی را به گونه ای مدیریت کرد که از وقوع جرم پیشگیری شود؟
در این مقاله، ابتدا به تبیین راهبردهای پیشگیری محیطی از جرم پرداخته شده است. پیشگیری محیطی از جرم، از پنج راهبرد اساسی استفاده می کند: ارتقای میزان نظارت طبیعی شهروندان بر رفتارهای واقع شده در محیط، ارتقای نظارت رسمی، کنترل بر ورودی و خروجی ها و ارتقای حس قلمروداری ساکنان. وجه اشتراک این راهبردها ناظر به این مطلب است که همگی آن ها به دنبال پیشگیری از جرم از گذر تغییر در محیط هستند و تلاش می کنند که در گام نخست میزان مشارکت شهروندان و ساکنان محلی در کاهش جرم را افزایش دهند و در گام دوم، اثربخشی ابزارها، راهکارها و نیروهای بالقوه موجود در مکان را تقویت کنند. این تحقیق، در ادامه به تبیین راهبردهای مدیریت بر مکان برای کاهش نرخ جرایم واقع شده، پرداخته است. مدیریت مکان برای پیشگیری از جرایم واقع شده، مستلزم بهره گیری از راهبردهای مدیریت یعنی برنامه ریزی، سازمان دهی و نظارت است. مدیران مکان های اجتماعی، ابتدا مکان تحت سرپرستی و جرایم واقع شده در آن را مورد مطالعه قرار می دهند. در گام دوم، با استفاده از راهبردهای طراحی و مدیریت، نیروهای بالقوه موجود در محل که به صورت طبیعی می توانند از وقوع جرم پیشگیری کنند را شناسایی کرده و برای ارتقای اثربخشی آن ها برنامه ریزی می کنند. در گام سوم، ابزارها و پتانسیل های پیشگیرانه را برای نیل به هدف موردنظر سازمان دهی می کنند و با چیدمان درست آن ها، نرخ جرایم واقع شده در مکان تحت سرپرستی خود را کاهش می دهند. در گام پایانی، اثربخشی برنامه ها و سازمان دهی ها را ارزیابی کرده و درصورت لزوم، تغییراتی را نسبت به آن ها اعمال می کنند.