ارزیابی سریع فناوری سلامت تاسیس بیمارستان توان بخشی: مطالعه ی مروری

طب توان بخشی به عنوان یک ابزار کارآمد در درمان بیماران دچار ناتوانی شناخته می شود که می تواند به عنوان طب مکمل در کنار روش های درمانی قرار گیرد؛ در این خصوص، مراکز توان بخشی نقش بارزی را در انجام این فرایند، ایفا می نمایند.
مطالعات نوع دوم و ارزیابی اقتصادی، که در آن ها انواع مراکز توان بخشی برای درمان بیماران دچار ناتوانی حرکتی یا ادارکی با دیگر روش های سنتی رایج توان بخشی مورد استفاده مقایسه شده بود، بررسی گردید. مطالعات مرتبط از طریق پایگاه های داده ی Cochrane، مرکز انتشارات دانشگاه York (Centre for Reviews and Dissemination یا CRD)، Scopus و Google scholar تا ژوئن سال 2012 مورد جستجو قرار گرفت. نتایج مقالات یافت شده، به روش کیفی تجزیه و تحلیل شد.
بر اساس 15 مقاله ی مطالعه شده، شاخص Barthel در مورد بیماران با توان بخشی به صورت بستری (29 ± 42 امتیاز) از بیماران با توان بخشی سرپایی (26 ± 23 امتیاز) بیشتر بود (05/0 > P). برای مراکز بستری، انجام توان بخشی زودرس موجب اکتساب سریع توانایی های عملکردی نسبت به مراکز سرپایی می گردد (55/1 در مقابل 50/0). از لحاظ هزینه- اثربخشی در بیماری های قلبی نیز تفاوت هزینه های تعدیل شده در هزینه ی کل بین توان بخشی سرپایی و بستری، حدود 2895- یورو (102/0 = P) و تفاوت تعدیل شده در تاثیرات در حدود 018/0 QALY (Quality-adjusted life year) در حمایت از درمان به صورت سرپایی بود.
با توجه به این که هم اکنون امکان ارایه ی خدمات توان بخشی به صورت سرپایی و کلینیک های روزانه (Day clinics) وجود دارد، تاسیس بیمارستان های توان بخشی مقرون به صرفه و صلاح نمی باشد؛ با این وجود پیشنهاد می شود، جهت ارایه ی خدمت به بیماران دارای بیماری صعب العلاج و یا دارای دوره ی نقاهت طولانی و سخت، واحدی تحت عنوان «واحد توان بخشی» در بیمارستان های تخصصی تاسیس گردد.