تاثیر تمرین استقامتی همراه با روزه داری و یک دوره بی تمرینی بر سطوح پلاسمایی آدیپونکتین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان غیرفعال

آدیپونکتین به عنوان یک آدیپوکاین در تنظیم عملکرد انسولین نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر تمرین استقامتی همراه با روزه داری و یک دوره بی تمرینی بر سطوح پلاسمایی آدیپونکتین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان غیرفعال بود.
تعداد 26 آزمودنی (میانگین ± انحراف معیار؛ سن، 7/3±2/25 سال؛ وزن، 7/12± 3/78 کیلوگرم) به طور داوطلبانه در دو گروه روزه داری (F) و تمرین استقامتی + روزه داری (F+ET) در این تحقیق شرکت کردند. گروه F+ET در طول ماه رمضان 3 جلسه در هفته به تمرین استقامتی روی تردمیل پرداختند. طول و شدت فعالیت بر اساس انرژی مصرفی تعیین شده بود و مقدار کالری مصرفی هر جلسه تمرین استقامتی در هفته اول ماه رمضان 500 کیلو کالری که تا هفته آخر ماه رمضان به 800 کیلو کالری در جلسه افزایش یافت. پس از پایان ماه رمضان آزمودنی های گروه F+ET فعالیت و روزه داری خود را متوقف و 2 هفته بی تمرینی داشتند و آزمودنی های گروه F نیز روزه داری را متوقف و به رژیم غذایی عادی خود برگشتند. شاخص های آنتروپومتریکی و نمونه های خونی در سه مرحله قبل، در پایان ماه رمضان و دو هفته پس از ماه رمضان اندازه گیری و ثبت شدند. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی استفاده شد.
مقایسه بین گروهی داده ها نشان داد که تمرین استقامتی در ماه رمضان بر غلظت آدیپونکتین، شاخص مقاومت انسولین، گلوکز و انسولین تاثیر معنی داری نداشت (05/0p>). با وجود این، غلظت آدیپونکتین در هر دو گروه F+ET و F در دو هفته پس از ماه رمضان افزایش معنی داری پیدا کرد (05/0p<) و این افزایش در هر دو گروه مشابه بود. در مقابل، مقادیر گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ یک از گرو ه ها در دو هفته پس از ماه رمضان تغییر معنی داری نداشت (05/0p>).
بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که ترکیب تمرین هوازی و روزه داری اثری فراتر از روزه داری تنها ایجاد نمی کند و افزایش آدیپونکتین در دو هفته پس از ماه رمضان احتمالا ناشی از تغییر رژیم غذایی از روزه داری به رژیم عادی می باشد و ارتباطی با بی تمرینی ندارد.