تاثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی بر شاخص های بهزیستی جسمی و روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

با توجه به شیوع بالای استرس و ناراحتی های هیجانی ناشی از بیماری دیابت و همچنین تاثیر منفی آن بر روی کنترل قند خون در این بیماران؛ تاکنون شیوه های مختلفی از مداخله های روان شناختی مورد بررسی قرار گرفته اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی بر شاخص های بهزیستی جسمی و روانی بیماران دیابتی انجام گردید.

کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز تحقیقات دیابت شهر یزد جامعه آماری پژوهش حاضر بودند که از این تعداد 80 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های بهزیستی روانی WBQ-12، پرسشنامه کیفیت زندگی وابسته به دیابت (ADDQOL19)راتکمیل کرده و سپس برای گرفتن آزمایش خون به آزمایشگاه معرفی شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش MANOVA تجزیه و تحلیل شد.

تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تاثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی در بهبود شاخص های بهزیستی روانی و کیفیت زندگی در مرحله دوم (تفاضل سنجش اول و سوم) بیشتر و معنادارتر از مرحله اول (تفاضل سنجش اول و دوم) بوده است. همچنین میزان HbA1c در پس آزمون گروه آزمایش کاهش نشان داده بود اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود.

نتایج نشان داد که مداخله گروهی روانی اجتماعی بر بهبود متغیرهای سلامت روانی در بیماران دیابتی تاثیر مثبت دارد و سبب افزایش بهزیستی و کیقیت بهتر زندگی در این بیماران می شود. اما تاثیر این مداخله با گذشت زمان مشهودتر می باشد.