اثر سمیت سلولی میسل های پلورونیک F127- پلی (متیل وینیل اتر- مالئیک اسید) حاوی دوکسوروبیسین بر روی رده ی سلولی MCF-7

دوکسوروبیسین در درمان سرطان های مختلف از جمله سرطان پستان کاربرد دارد اما استفاده از آن با عوارض متعددی مانند سمیت قلبی همراه است. به کارگیری یک سیستم دارورسانی مانند میسل های پلیمری حاوی دوکسوروبیسین ممکن است بتواند باعث کاهش عوارض این دارو شود.
ابتدا مشتق پلورونیک F127– پلی (متیل وینیل اتر– مالئیک اسید) سنتز شد. میسل های حاوی دوکسوروبیسین به روش انحلال مستقیم تهیه گردید. میسل ها بر اساس اندازه ی ذره ای، پتانسیل زتا، اندکس پلی دیسپرسیتی، کارایی بارگیری و رهش دوکسوروبیسین از میسل ها، بهینه سازی شد و جهت مطالعه ی سمیت روی رده ی سلولی MCF-7 با روش MTT به کار برده شد.
میسل های بهینه دارای اندازه ی ذره ای 38 ± 419 نانومتر، پتانسیل زتای 2/1 ± 3/13- میلی ولت، اندکس پلی دیسپرسیتی 019/0 ± 45/0، کارایی بارگیری 7/2 ± 5/93 درصد و کارایی رهش چهار ساعته ی دارو به میزان 7/3 ± 03/29 درصد بودند. میسل های بارشده با دوکسوروبیسین در غلظت های 21/0، 26/0، 34/0، 47/0 و 78/0 میکرومولار به طور معنی دار (05/0 > P) سمیت سلولی بیشتری در مقایسه با میسل های بدون دارو و داروی آزاد داشتند.
میسل های پلورونیک F127- پلی (متیل وینیل اتر- مالئیک اسید) حاوی دوکسوروبیسین اثر بخشی بیشتری علیه سلولهای سرطانی MCF-7 نسبت به داروی آزاد از خود نشان می دهند.