رفتارهای خود مراقبتی و عوامل مرتبط با آن در مبتلایان به نارسایی قلبی

نارسایی قلبی، به عنوان یکی از شایعترین بیماری های مزمن در سراسر دنیا محسوب می شود که هزینه های زیادی را نیز بر سیستم های بهداشتی تحمیل می نماید. برای کنترل نارسایی قلبی، راهکارهای متعددی وجود دارد که خود مراقبتی یکی از این روش هاست.
پژوهش حاضر با هدف تعیین ایفای خود مراقبتی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و بررسی ارتباط آن با متغیرهای زمینه ای صورت گرفت.
این پژوهش، مطالعه ای توصیفی– مقطعی است و در آن رفتارهای خود مراقبتی و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک در 33 بیمار مراجعه کننده به مرکز آموزش درمانی قلب شهر رشت در سال 1389-1388 مورد بررسی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه اروپایی رفتار مراقبت از خود بیماران نارسایی قلب(EHFSCB) است. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یکطرفه، کروسکال والیس و تی مستقل در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
میانگین سنی واحدهای مورد پژوهش 9/19 ± 9/69 بود که 6/60 درصد آن ها زن، 6/57 درصد متاهل، 6/57 بی سواد، 7/66 درصد دارای وضعیت اقتصادی ضعیف و 9/90 درصد به بیماری های مزمن دیگر نیز مبتلا بودند که از این تعداد فشار خون بالا(25%) و دیابت(7/18%) بالاترین میزان را به خود اختصاص داده بودند. همچنین میانگین مدت ابتلا به بیماری6/1± 5/2 ماه بود. میانگین نمره مراقبت از خود4/5 ± 9/37 بود و فقط 1/6 درصد واحدها رفتارهای خود مراقبتی خوب داشتند. بهترین رفتارهای خود مراقبتی مربوط به مصرف داروها طبق توصیه پزشک، رعایت رژیم غذایی کم نمک و اختصاص زمان کافی برای استراحت بود و کمترین میزان انجام رفتارهای خود مراقبتی نیز مربوط به توزین روزانه، ورزش منظم و تزریق واکسن انفلوانزا بود. بین متغیرهای دموگرافیک و رفتارهای خود مراقبتی، هیچ ارتباط آماری معناداری مشاهده نشد.
با توجه به اینکه درصد کمی از بیماران رفتارهای خود مراقبتی خوب داشتند توصیه می شود عوامل موثر بر این امر مورد بررسی بیشتری قرار گرفته و جهت مقابله با این عوامل اقدامات لازم صورت گیرد.