فشارداخل شکمی و عوامل مرتبط با آن دربیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه

با وجود تاثیر افزایش فشار داخل شکمی بر اختلالات ارگانی و افزایش مرگ و میر، اطلاعات مربوط به فراوانی و عوامل خطرساز مرتبط با آن در بخش های مراقبت ویژه کافی به نظر نمی رسد، این در حالی است که نتایج بسیاری از مطالعات مبین آن است که فشار داخل شکمی اندازه گیری شده در بدو پذیرش بیماران دربخش مراقبت ویژه می تواند به عنوان یک عامل مستقل پیشگویی کننده میزان مرگ و میر و ارزیابی اثرات افزایش فشار داخل شکمی بر روی عملکرد ارگانی مورد توجه قرار گیرد.
این مطالعه با هدف تعیین فراوانی افزایش فشار داخل شکمی و عوامل مرتبط با آن در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام گرفته است.
این مطالعه یک تحقیق مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی است که بر روی 76 بیمار بستری دربخش مراقبت ویژه دریکی از بیمارستان آموزشی منتخب شهر رشت به روش تدریجی انجام شده است. فشار داخل شکمی هر 8 ساعت برای یک دوره 24 ساعته از طریق کاتترفولی(روش Korn) اندازه گیری شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش بود: بخش اول مربوط به مشخصات فردی واحدهای موردپژوهش(سن، جنس، شاخص توده بدنی، تشخیص بیماری)، بخش دوم شامل نمره بررسی مداوم نارسایی ارگانی (وضعیت تنفسی، انعقادی، کبدی، کلیوی، همودینامیک و سطح هوشیاری) و بخش سوم شامل اطلاعات مربوط به اندازه گیری فشار داخل شکمی و متغیرهای همراه(متوسط فشار شریانی، فشار پرفیوژن شکمی، متوسط فشار راه هوایی، حداکثر فشار راه هوایی، فشار پلاتو و مد دستگاه تهویه مکانیکی) اطلاعات دموگرافیک، نوع تشخیص، نمره بررسی مداوم نارسایی ارگانی، فشار ورید مرکزی، متوسط فشار شریانی، فشار پرفیوژن شکمی، متوسط فشار راه هوایی، حداکثر فشار راه هوایی، فشار پلاتو و فشار مثبت انتهای بازدمی در هر بار اندازه گیری، ثبت شد.
یافته ها نشان داد که میزان فراوانی هیپرتانسیون داخل شکمی 42/18 درصد می باشد. آزمون رگرسیون چند متغیره نیز نشان داد که متوسط فشار شریانی با 02/1 برابرموجب افزایش فشار داخل شکمی شده است.
توجه به فشار داخل شکمی به عنوان یک عامل تاثیر گذار بر روی عملکرد سایر ارگان ها در بیماران بخش مراقبت های ویژه بسیار حائز اهمیت می باشد و توصیه می گردد که فشار داخل شکمی به صورت روتین در این بیماران اندازه گیری و بدین وسیله از بروز سندرم کمپارتمان شکمی و عوارض آن پیشگیری شود.