قابلیت ها و محدودیت های همزیستی میکوریزا و گیاهان به عنوان ابزاری جهت احیاء اکوسیستم های تخریب یافته

اکوسیستم های طبیعی در اثر بهره برداری های نادرست انسانی (معدن کاوی، جاده سازی و غیره) و شرایط نامساعد محیطی (شوری و خشکی)، به شدت تخریب یافته و با کاهش عملکرد مواجه شده اند. بهبود پوشش گیاهی در این مناطق، توسط فرآیندهای طبیعی توالی، بسیار کند صورت می گیرد. علاوه بر این، فقر عناصر غذایی خاک و شرایط میکروکلیمای نامساعد، باعث می شود تا روش های سنتی در احیاء اراضی تخریب یافته با موفقیت کمی همراه باشند. محققان در چند دهه اخیر دریافته اند که همزیستی بین گیاهان و قارچ های میکوریز می تواند نتایج مثبت یا منفی بر تولید و زادآوری گیاهان داشته باشد. در خاک های آلوده به عناصر سنگین و نیز در خاک های شور و قلیا، میکوریزا باعث افزایش جذب عناصر کم تحرک و ایجاد تعادل یونی در گیاهان همزیست می شود. در اراضی تخریب یافته و معدن کاوی شده، میکوریزا ضمن کمک به استقرار گیاهان باعث افزایش رشد و زی توده آن ها می شود. از این رو در سال های اخیر، در برخی کشورهای توسعه یافته، از همزیستی بین میکوریزا و گیاهان به عنوان ابزاری جهت اصلاح و احیاء اراضی تخریب یافته بهره برداری می شود. هدف از این مقاله بیان قابلیت ها و محدودیت های همزیستی میکوریزا و ارائه راهکارهایی در جهت چگونگی استفاده از آن ها در احیاء اکوسیستم های تخریب یافته می باشد.