اثر چینش باد در سطح زمین و وردایست بر ناپایداری کژفشار

با فرض یکنواختی تاوایی پتانسیلی زمین گرد، چینش باد روی مرز زیرین (سطح زمین) و مرز زبرین (وردایست) به منزله عوامل رخداد ناپایداری جریان های جوی به دست می آیند. در مدل های کلاسیک ناپایداری کژفشار (مدل های چارنی و ایدی) چینش باد با ارتفاع ثابت در نظر گرفته می شود و ازاین رو نقش نایکسانی چینش باد روی سطح زمین و سطح وردایست عاملی مهم برای رشد امواج جوی در نظر گرفته نمی شود. در حالت تاوایی یکنواخت، طبق قضیه چارنی-استرن–پدلاسکی شرط لازم برای ناپایداری، هم علامت بودن چینش باد روی مرزهای زیرین و زبرین است. در پژوهش حاضر نشان داده می شود که نسبت چینش باد در مرزهای زیرین و زبرین در رخداد ناپایداری موثر است و چنانچه این نسبت از مقداری آستانه ای کمتر و از مقداری حدی بیشتر شود، امواج جوی پایدار باقی می مانند و رشد نمی کنند.
براساس مدل ایدی طول موج های کوچک تر از 4/2 برابر شعاع دگرشکلی راسبی پایدارند ولی در پژوهش حاضر روشن می شود که در این حالت نیز امواج، به شرط آنکه چینش باد در وردایست کوچک تر از چینش باد روی سطح زمین شود، رشد می کنند.