مقایسه روش های جمع آوری آب باران در سامانه های آبگیر لوزی شکل

در این تحقیق به منظور معرفی مناسبترین روش جمع آوری آب باران و حفظ رطوبت و به دنبال آن کاهش تبخیر از سطح خاک، اقدام به ایجاد سامانه های لوزی شکل با تیمارهای مختلف در دامنه های شیب دار گردید. وظیفه اصلی این سامانه ها جمع آوری و هدایت آب حاصل از بارش به انتهای سامانه و نفوذ آن به داخل خاک می باشد. این کار علاوه بر افزایش رطوبت در انتهای سامانه، تاثیر شایان توجهی در افزایش سطح سفره های آب زیرزمینی و کاهش فرسایش و رسوب دارد. در این طرح 6 تیمار و 3 تکرار در بخش انتهایی سامانه در نظر گرفته شده است که هر کدام از آنها با مصالح قابل دسترس کشاورزان همچون پلاستیک گلخانه ای، شن و ترکیبی از آنها پوشانده شده و برای انتقال رطوبت به عمق خاک فیلتری به عمق 50 و قطر 15 سانتی متر در وسط تیمار تعبیه شد. پایش اطلاعات محیطی مشتمل بر بارندگی روزانه، رواناب حاصل از بارندگی، تبخیر از تشت، درجه حرارت خاک در عمق 30 سانتی متر و رطوبت خاک در دو عمق 30 و 50 سانتی متر، در مدت سه سال به وسیله تجهیزات لازم انجام گرفت. سطح سامانه ها برای تولید رواناب بیشتر و افزایش کارایی طرح با پوشش پلاستیک گلخانه ای عایق شد. نتایج طرح نشان می دهد که تیمار حداکثر و یا بهترین تیمار از نظر نگه داشت رطوبت خاک در عمق 30 سانتی متر تیمار b (پوشش پلاستیکی و رو کش سنگریزه) و در عمق 50 سانتی متر تیمارهای b و d (خصوصیات تیمار b + فیلتر حاوی سنگریزه به عمق 50 و قطر 15 سانتی متر) بودند. میزان افزایش نگهداشت رطوبت حجمی خاک در سه سال متوالی و حالت کلی با تیمار شاهد در عمق 30 سانتی متر بترتیب برابر 41/4، 40/2، 62/2 و 62/2 در صد ودر عمق 50 سانتی متر بترتیب برابر 68/1، 20/1، 84/1 و 21/1 در صد با احتمال 95 درصد بود