بررسی جامعه شناختی شادمانی زنان متاهل دانشجو

با مروری بر دیدگاه ها و گزارشهای پژوهشی خارجی و داخلی درباره شادمانی و تاهل، به تناقضاتی برمیخوریم که بیانگر پیچیده بودن موضوع، سوگیری های قومیتی برخی فمینیستهای لیبرال و رویکردهای پوزیتیویستی صرف در آزمون، و تحمیل نظریه های غیر بومی بر واقعیات اجتماعی است؛ ضمن آنکه اکثر مطالعات نیز به حوزه روانشناسی اختصاص دارد. به منظور بومیسازی یا به عبارتی دیگر، برای شناسایی مرزهای مفهومی و تعیین انطباق و تناسب مقوله ها با واقعیات اجتماعی جامعه ما که مستلزم طی کردن روند فرضیهیابی است، پژوهش حاضر در صدد بررسی عمیقتر پدیده شادمانی از دیدگاه خود پاسخگویان زن متاهل با رویکردی جامعهشناختی است.
پارادایم یا مدل الگویی پژوهش حاضر پدیده شادمانی برگرفته از رویکرد روشی استراوس و کوربین تحت عنوان نظریه بازکاوی بوده است. بر این اساس، با استفاده از نمونه گیری نظری و تعیین حجم بر اساس اشباع نظری، دیدگاه 22 زن متاهل دانشجو از طریق مصاحبه عمیق و مصاحبه نیمه استاندارد نمونه تحلیل مقایسهای شده است.
یافته ها بیانگر آن است که تعمیم فرضیه جسی برنارد مبنی بر اینکه تاهل بیشتر از تجرد در زنان موجب ناشادمانی است، در نمونه مورد نظر به شدت مورد چالش قرار گرفته است. در روند فرضیهیابی در نمونه ها، متغیر مستقل دوگانگی نظر و عمل شوهر تاثیر منفی و قوی بر شادمانی زنان و تاثیر مستقیم بر شادمانی وانمودی آنان داشته است. همچنین رابطه ازدواج ترکیبی و متجانس با شادمانی زنان مثبت و رابطه منفی از آن ازدواج مدرن بوده است.