تجلی تجارب صوفیانه در شعر ادونیس و سهراب سپهری

رمزگونگی و سخنان سمبلیک و در مراحل بالاتر، شطحیات، یکی از ابزارهای انتقال تجربیات ماورایی اهل تصوف بوده که همواره در خدمت بیان انواع هنجارگریزی و کشف و شهودهای رویاگونه ی آنان درآمده است.
ادونیس و سهراب سپهری ازجمله شاعران و اندیشمندانی هستند که رویا و تجربه های سوررئالیستی و اندیشه های صوفیانه را به صورت استعاره و رمز و مجاز در شعر خویش به کار می گیرند. از این دیدگاه می توان آن ها را شاعرانی رویاپرداز نامید که در شعر آن ها رویا وسیله ای برای ورود به دنیای صوفیانه و تجارب عارفانه، مدخلی برای گام نهادن به رویاهای شاعرانه و جهانی سوررئال است که در آن، واقعیت خلق شعر به وقوع می پیوندد و موسیقی نرم و رویابرانگیزی می آفریند که در شعر هردوی آن ها تبدیل به مشخصه ای سبکی می شود.این نوشتار، به روش تحلیلی- توصیفی و براساس مکتب تطبیقی آمریکایی به توصیف و تطبیق شعر ادونیس و سهراب سپهری از دیدگاه تجارب صوفیانه، نگاه عارفانه و رویاگونه ی دو شاعر می پردازد و ضمن معرفی مکتب آمریکا و گروه ادبی شعر لبنان، شیوه ها و بن مایه های اهل تصوف چون خیال و رویا، عادت گریزی و... را در شعر این دو شاعر، بررسی خواهد کرد.هدف و سوال اصلی این تحقیق، توصیف جهان پنهان ادونیس و سهراب در پس رویاها و تجارب صوفیانه ی آن ها و آشکارسازی پیوند این نگاه با اندیشه های هنجارگریزانه و عادت شکن آن ها به شعر و روزگار خود است