بررسی سطح فعالیت جسمانی و عوامل موثر برآن در دانش آموزان پسر دوره راهنمائی یک شهرک مسکونی در تهران

فعالیت جسمانی منظم و کافی درسنین نوجوانی به عنوان یک عامل بسیار مهم و تعیین کننده سلامت دربزرگسالی شناخته شده است. هدف مطالعه، تعیین سطح فعالیت جسمانی و عوامل موثر برآن دردانش آموزان پسر دوره راهنمائی دریک شهرک مسکونی در تهران بود.

این مطالعه توصیفی مقطعی برروی کلیه دانش آموزان (179نفردانش آموز پسر) انجام گردید. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و درحضور پرسشگرجمع آوری گردید.برای روایی پرسشنامه از روش اعتبار محتوا و پایایی آن از روش آلفای کرونباخ (76%) استفاده شد.اطلاعات جمع آوری شده با استفاده ازآمار توصیفی و آزمونهای کای اسکوئر وآنالیز واریانس و بانرم افزار 15 SPSS تجزیه و تحلیل گردید.درنهایت بر اساس نتایج طرح،راهکارهای مناسب برای ارتقاء سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان ارائه شد.

سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان به ترتیب 3/36 درصد کم، 1/34 درصد متوسط و 6/29 درصد شدید بودند. جامعه مورد مطالعه میزان دسترسی به امکانات ورزشی در منزل را به ترتیب2/54 درصد کم، 4/27 درصد متوسط و 4/18 درصد زیاد و در مدرسه به ترتیب 3/55 درصد کم،43درصد متوسط و7/1درصد زیاد ارزیابی نموده اند.3/74درصد دانش آموزان از حمایت کم و7/25 درصد از حمایت خوب خانواده برخورداربودند. سطح فعالیت جسمانی دانش آموزان با متغیرهای BMI، پایه کلاس و سن ارتباط معنی دار و با متغیرهای سطح تحصیلات و شغل والدین ارتباط معنی داری نداشت.

برای افزایش فعالیت جسمانی در بین دانش آموزان، استفاده از مداخلات مدرسه محور و افزایش حمایت خانواده ها ضروری است. همچنین بایستی امکانات ورزشی درمنزل ومدرسه ایجاد و دسترسی به آن را تسهیل نمود و فواید فعالیت جسمانی مداوم را به دانش آموزان و خانواده ها آموزش داد.