بررسی کارکرد گفت وگو در آثار اسماعیل فصیح

گفت وگو، به عنوان یکی از عناصر اساسی داستان نقش مهمی در ایجاد ارتباط میان اشخاص داستانی، افشای درون شخصیت-ها، گسترش طرح و عمل داستانی ایفا می کند. زمانی که وقایع با این شیوه روایت می شوند، داستان حالت نمایشی به خود می گیرد و خواننده به صورت مستقیم با صحنه هایی روبه رو می-شود که نمودی طبیعی و زنده دارند. اسماعیل فصیح، داستان نویس معاصر ایران، به عنوان یکی از پرکارترین نویسندگان معاصر شناخته شده است. داستان های وی اغلب بافتی زنجیره ای و به هم پیوسته دارند که در هر کدام از آنها، سرگذشت یکی از افراد خانواده «آریان» روایت می-شود. وی در آثارش موفق شده است تا با استفاده هنرمندانه از عنصر گفت وگو، از آن به منظور پیشبرد طرح داستان و شخصیت پردازی تاثیرگذار بهره ببرد. در این مقاله کوشش می شود تا کیفیت کاربرد عنصر گفت وگو و ارتباط آن با دیگر عناصر داستانی درآثار فصیح مورد بررسی قرار گیرد.