تاثیر روش برداشت پوسیدگی بر استحکام اتصال کامپوزیت رزین به عاج دندان شیری

امروزه از روش های متنوعی برای برداشت و حذف پوسیدگی دندانی استفاده می شود. برداشت پوسیدگی به روش شیمیایی- مکانیکی نوعی تکنیک غیر تهاجمی است که علاوه بر این که بافت عفونی را بر می دارد، ساختار دندانی سالم را نیز حفظ کرده و از تحریک پالپی و ناراحتی بیمار جلوگیری می کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی استحکام باند برشی نوعی ادهزیو سلف اچ دو مرحله ای به عاج دمینرالیزه پس از برداشتن عاج عفونی به وسیله هندپیس در مقایسه با کاریوسالو (Carisolv) در مولرهای شیری بود.

در این مطالعه آزمایشگاهی، 60 عدد دندان مولر شیری دارای پوسیدگی اکلوزالی که به تازگی خارج شده بودند، جمع آوری گردیدند. نمونه ها به دو گروه تقسیم شدند. هر نمونه به صورت عمودی در جهت باکولینگوال و مزیودیستال به منظور ایجاد 4 نمونه برش داده شد. در گروه یک پوسیدگی توسط ژل کاریوسالو و در گروه دوم پوسیدگی توسط فرز و هندپیس برداشته شد و سپس نمونه ها با کاربرد باندینگ کلیر فیل اس ای باند و کامپوزیت با استفاده از مولد به قطر 4/1 میلی متر و ارتفاع 2 میلی متر در سطح اکلوزال ترمیم شدند. حدفاصل اتصال در معرض تست استحکام برشی با استفاده از دستگاه تست یونیورسال قرار گرفت. مقادیر عددی استحکام باند برشی برای هر گروه محاسبه شد و با استفاده از نرم افزار SPSS و بر اساس آزمون آماری t آنالیز آماری انجام گردید (05/0 = α).

میانگین استحکام باند برشی در گروه کاریوسالو 1/6 ± 7/19 و در گروه هندپیس 5/5 ± 3/17 مگاپاسکال بود. بین دو روش برداشت پوسیدگی از لحاظ آماری اختلاف معنی دار وجود نداشت (308/0 = p value).

بر اساس نتایج مطالعه حاضر، بین استحکام باند برشی ترمیم کامپوزیت به عاج آماده شده به هر دو روش برداشت پوسیدگی (کاریوسالو و هندپیس) با استفاده از باندینگ کلیر فیل اس ای باند، تفاوتی وجود نداشت.