اثر سطوح مختلف نانو ذرات اکسید روی و اکسید روی بر برخی فراسنجه های شکمبه ای بزغاله های نر مرغوز به روش برون تنی و درون تنی

در این پژوهش اثر اکسید روی (ZnO) و نانو اکسید روی (nZnO) بر برخی فراسنجه های شکمبه در دو آزمایش برون تنی و درون تنی در قالب یک طرح کاملا تصادفی بررسی شد. پنج تیمار آزمایشی شامل سطوح صفر (شاهد)، 20 و 40 قسمت در میلیون عنصر روی از منبع ZnO و 20 و 40 قسمت در میلیون روی از منبع nZnO بود که به جیره پایه مکمل شد. در آزمایش برون تنی، فراسنجه های روند تخمیر شکمبه ای در طول 144 ساعت انکوباسیون متوالی (GP144) و حجم گاز تولید شده در طول 24 ساعت انکوباسیون (GP24) و فراسنجه های تخمیر مربوطه به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند. در آزمایش درون تنی، تعداد 20 راس بزغاله نر مرغوز 8-7 ماهه با میانگین وزن 74/3± 67/17 کیلوگرم به مدت 14 روز از تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند و pH، غلظت آمونیاک و کل اسیدهای چرب فرار و نیز جمعیت پروتوزوآها در مایع شکمبه تعیین شد. نتایج نشان داد GP144 و GP24 و فراسنجه های حاصل از آنها (به جز حداکثر ظرفیت تولید گاز (A) و فاز تاخیر (L)) و نیز فراسنجه های شکمبه ای در آزمایش درون تنی، تحت تاثیر مکمل روی قرار نگرفتند. اختلاف معنی داری در خصوص تعداد کل پروتوزوآها در بین تیمارها مشاهده نشد. بیشترین تعداد مربوط به جنس انتودینیوم و کمترین آن مربوط به جنس ایزوتریشا بود. به طورکلی استفاده از سطوح 20 و 40 قسمت در میلیون روی از طریق هر دو مکمل ZnO و nZnO بر فراسنجه های شکمبه ای به دو روش برون تنی و درون تنی اثر معنی داری نداشت.