تاثیر تمرین موازی بر نسبت تستوسترون به کورتیزول خون و آمادگی عضلانی در سربازان کشتی گیر

امروزه استفاده از روش های مناسب تمرینی برای دستیابی به قدرت عضلانی مطلوب بهمراه استقامت عضلانی از اهمیت ویژهای برخوردار است. بنابراین متخصصان علوم ورزشی تمرین موازی را به عنوان یک روش تمرینی جدید که مجموعه ای از فاکتور های آمادگی جسمانی را در بر دارد، معرفی کرده اند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین موازی بر نسبت تستوسترون به کورتیزول خون و آمادگی عضلانی در سربازان کشتی گیر بود.
در یک پژوهش نیمه تجربی که به صورت میدانی انجام شد، 24 سربازکشتی گیر بصورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در3 گروه تمرینی تمرین استقامتی و تمرین قدرتی تمرین موازی قرار گرفتند. برنامه تمرین استقامتی درهفته اول شامل دویدن با شدت 65 % ضربان قلب بیشینه به مدت16 دقیقه بود که درهفته هشتم به تدریج، شدت به 80 % و مدت 30 دقیقه رسید. برنامه تمرین قدرتی شامل اجرای 6 حرکت بود. برنامه تمرین موازی ترکیب تمرین های2 گروه استقامتی و قدرتی در هرنوبت بود. تحلیل داده ها با استفاده ازآزمون تحلیل واریانس درون گروهی با اندازه گیری های تکراری انجام شد. از روش آماری تی همبسته جهت مقایسه میزان پیشرفت آمادگی عضلانی از پیش آزمون تا پس آزمون استفاده شد.
نسبت تستوسترون به کورتیزول با کاهش 80/125 % در گروه استقامتی (P=0/00) و 12/78 % در گروه موازی همراه بود (P=0/04). گروه قدرتی در تمامی حرکات افزایش معناداری را نشان داد، گروه تمرین استقامتی در حرکات پرس سینه، زیر بغل وسرشانه کاهش معنا داری را نشان داد و درگروه تمرین موازی بجز حرکت اسکوات در تمامی حرکات افزایش معناداری مشاهده شد (p<0/05). آمادگی عضلانی در بین3 گروه در حرکت پرس سینه (P=0/00)، زیربغل (P=0/00)، سرشانه (P=0/00)، تفاوت معناداری مشاهده شد.
تمرینات موازی می تواند موجب کاهش روند افزایشی وضعیت کاتابولیکی ناشی از اجرای تمرین استقامتی شود و همین امر می توانداز کاهش قدرت عضلانی که در نتیجه تمرین استقامتی در سربازان کشتی گیرایجاد می شود جلوگیری کند.