مقایسه بهره کارکردی سمعک با بهبود آستانه های شنوایی در پاسخ پایدار شنوایی در افراد کم شنوا

بهترین روش ارزیابی شنوایی، ادیومتری رفتاری است. در افرادی که قادر به همکاری در ارزیابی رفتاری نیستند، آستانه های شنوایی براساس پاسخ های برانگیخته شنوایی تخمین زده می شود. از آنجا که تصمیم گیری ها و اقدامات توانبخشی براساس آستانه های رفتاری انجام می شود باید میزان تفاوت آستانه پاسخ های برانگیخته با آستانه های رفتاری مشخص شود. هدف این بررسی تعیین میزان تفاوت بهره کارکردی و بهره پاسخ پایدار شنوایی، تفاوت آستانه پاسخ پایدار شنوایی با سمعک و بدون سمعک در بزرگسالان کم شنوا بود.
این مطالعه به روش نیمه تجربی مقایسه ای در 26 فرد 14 تا 55 ساله با کم شنوایی متوسط تا شدید انجام شد. ابتدا آزمون های رفتاری و پاسخ پایدار شنوایی بدون سمعک و سپس با سمعک انجام شد. در پایان بهره کارکردی و بهره پاسخ پایدار شنوایی و همچنین آستانه های رفتاری و پاسخ پایدار شنوایی با آزمون t زوجی و همبستگی مقایسه شدند.
میانگین تفاوت رفتاری پاسخ پایدار شنوایی در آستانه گیری بدون سمعک 19/6، با سمعک 33/4 و تفاوت بهره کارکردی و بهره پاسخ پایدار شنوایی 43/2 دسی بل بود. بین بهره کارکردی و بهره پاسخ پایدار در هیچ یک از فرکانس ها تفاوت معنی دار وجود نداشت(05/0p>).
تفاوت بهره کارکردی و بهره پاسخ پایدار شنوایی کمتر از تفاوت آستانه رفتاری و آستانه پاسخ پایدار شنوایی است و در فرکانس های مختلف، تغییرپذیری کمتری دارد. بنابراین شاید بهتر باشد به جای استفاده از آستانه های پاسخ پایدار برای تنظیم سمعک افراد سخت آزمون، از بهره پاسخ پایدار استفاده شود.