بررسی علل جداشدن پوشش 3 لایه پلی اتیلن خطوط انتقال گاز

تکنولوژی پوشش لوله ها هم زمان با پیشرفت خطوط انتقال نفت وگاز توسعه یافته است. 40 سال پیش coal tar بهترین محافظ برای لوله ها بود.
امروزه از رزین های سنتزی جهت پوشش استفاده می شود ودر کارخانه طی فرآیندهایی که با دقت بالا کنترل می شوند، بر روی لوله اعمال می گردند. پوشش اولین خط دفاعی در برابر محیط خورنده ای می باشد که لوله در آنجا مدفون می شود.
دومین خط دفاعی حفاظت کاتدیک است که عنصری حیاتی برای حفظ و یکپارچگی خطوط می باشد. از طرفی جریان حفاظتی بیش از حد موجب زوال پوشش می شود و به همین دلیل برای نگهداشتن جریان حفاظتی در سطح ایمن، افزایش راندمان پوشش از طریق اعمال صحیح آن برروی سطح فلزی که بصورت کامل آماده سازی شده باشد، اهمیت زیادی دارد.
عملکرد خوب پوشش بستگی زیادی به میزان چسبندگی آن به سطح فلز دارد. چسبندگی اولیه و دوام آن در شرایط تماس از عواملی هستند که باعث راندمان بالای پوشش در درازمدت می شوند.
میزان چسبندگی اولیه ارتباط زیادی با جریان یافتن پوشش و خیس شدن سطح توسط آن در هنگام اعمال پوشش و همچنین به تمیزی و آماده بودن سطح لوله دارد.
دوام و بقاء چسبندگی به خصوصیات پوشش از جمله مقاومت آن در برابر نفوذ رطوبت و همچنین استقامت آن در برابر پدیده جدایی کاتدیک (cathodic disbondment)]1[.
عمده ترین این پوشش ها که امروزه بازار مصرف بیشتری نسبت به دیگر انواع آن دارند عبارتند از: 1- FBE (fusion bonded epoxy) پلی یورتان (از نقطه نظر تکنیکی و مواد پلی یورتان بهترین نوع پوشش می باشد که از سال 1970 بکار برده شده است. هزینه بالای این پوشش موجب شده است که کاربرد آن عمدتا در موارد خاص مثل محل هایی با حرارت بالا باشد.
پوشش سه لایه پلی اتیلن که شامل لایه های epoxy، چسب و پلی اتیلن می باشد.
هر کدام از لایه ها خواصی را برای پوشش ایجاد می کنند تا کارایی آن را برای عمر طولانی افزایش دهند.