اثر جنسیت و سطح فعالیت بدنی بر خودپنداره بدنی دانش آموزان دوره راهنمایی تحصیلی

هدف از اجرای این تحقیق بررسی اثر جنسیت و سطح فعالیت بدنی بر خودپنداره بدنی دانش آموزان بود. 408 دانش آموز دختر و پسر مقطع راهنمایی در دامنه سنی 11 تا 14سال (204 دانش آموز دختر (10/1± 86/12 سال)و 204 دانش آموز پسر (21/1± 05/13 سال) به صورت خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه مشخصات فردی و پرسشنامه خود- توصیفی بدنی (مارش 1994) که شامل 11 خرده مقیاس سلامتی، هماهنگی، فعالیت، چربی بدن، لیاقت ورزشی، کل بدن، قیافه ظاهر، قدرت، انعطاف، استقامت و عزت نفس بود را تکمیل کردند. تحقیق مربوطه از نوع علی مقایسه ای بود.در این تحقیق از آزمون تحلیل واریانس دو راهه در قالب یک طرح (سطح فعالیت) 2 × (جنسیت) 2 به منظور تعیین اثر جنسیت و سطح فعالیت بر خودپنداره بدنی و خرده مقیاس های آن استفاده شد. یافته های تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که اثر اصلی جنسیت و تعامل جنسیت و سطح فعالیت (05/0<Р) معنی دار نبوده ولی اثر اصلی سطح فعالیت معنی دار بود. بدین ترتیب که دانش آموزان فعال از خودپنداره بدنی بیشتری در مقایسه با دانش آموزان غیرفعال برخوردار بودند. نتایج آزمون دو راهه نشان دادند که دانش آموزان دختر در خرده مقیاس قیافه ظاهر از خودپنداره بدنی بهتری نسبت به دانش آموزان پسر برخوردار بودند 0/05) P≤) در حالیکه اثر سطح فعالیت بر خرده مقیاس های هماهنگی، فعالیت، لیاقت ورزشی، قیافه ظاهری، قدرت،انعطاف و استقامت معنی دار بود. (1 0/0≥P)و دانش آموزان فعال در خرده مقیاس های مذکور خودپنداره بدنی بهتری نسبت به دانش اموزان غیر فعال داشته اند. این نتایج در تایید یافته های قبلی نشان می دهند مشارکت دانش آموزان در فعالیت های ورزشی منجر به افزایش عوامل جسمانی، ظاهری و روان شناختی می شود، که افزایش خودپنداره بدنی دانش آموزان را بدنبال دارد. در نتیجه پیشنهاد می شود مسولین آموزش و پرورش و معلمان ورزش امکان مشارکت همه جانبه دانش آموزان را در فعالیت های ورزشی در سطح مدارس به منظور افزایش خودپنداره بدنی آنان فراهم نمایند.