تحلیل سطح توسعه منطقه ای و عدم تعادل نواحی در استان تهران با تاکید بر نقش شهرهای کوچک و میانی

این مقاله به دنبال آن است تا با یک نگاه دقیق تر و بر اساس روش های علمی سطح توسعه و عدم تعادل در استان تهران را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. این تحقیق از نوع کاربردی و روش آن توصیفی تحلیلی است. اتکاء این تحقیق در گردآوری اطلاعات بر روش اسنادی است، پس از گردآوری آمار، اطلاعات و اسناد موجود در ارتباط با موضوع، ابتدا گروهی از متغیرها انتخاب شده اند که بتوانند توصیف گر شرایط موجود اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، رفاهی، تولیدی و زیر بنایی نواحی یا شهرستان ها و منعکس کننده سطح توسعه منطقه یا استان باشند. در انتخاب متغیرها در دسترس بودن اطلاعات و وزن و اعتبار متغیرها در تبیین موضوع ملاک عمل قرار گرفته است. سپس با استفاده از مدل های آماری برای تحلیل وضعیت نواحی از نظر سطح توسعه و تعادل شاخص سازی شده است. شاخص ها و ضرایب بدست آمده به کمک روش های آمار استنباطی، از جمله تکنیک تاکسونومی عددی، روش ضریب همبستگی و ضریب اختلاف ویلیامسون مورد تحلیل قرار گرفته و نتایج حاصل از شاخص سازی و استنباط آماری با استفاده ازGIS به نقشه تبدیل و مورد تحلیل فضایی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحلیل آماری و فضایی نشان دهنده گروه های گوناگونی از نواحی با سطوح متفاوت توسعه و نابرابری فزاینده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که توسعه در سطح استان نه تنها نامتعادل است، بلکه روند عدم تعادل در جهت نابرابری بیشتر عمل می کند و تنها توجه به شهرهای میانی و کوچک می تواند این روند را متوقف سازد و به بهبود برابری و تعادل توسعه در سطح مناطق کمک نماید، که دستیابی به این مهم نیز نیازمند برنامه ریزی منطقه ای و عمل در چارچوب آن است.