مقایسه سطح آگونیست های ترشحی IL-12 ازماکروفاژهای بیماران مبتلا به لیشمانیوز پوستی التیامی و غیر التیامی

لیشمانیوز پوستی یک بیماری است که اغلب خود به خود بهبود می یابد، ولی در موارد نادری و به علل نامعلوم زخم ها ممکن است گسترش یابند و شکل مقاومی از بیماری را ایجاد کند. هنوز شاخص ایمونولوژیک مهمی که نشان دهنده ی روند بهبود لیشمانیوز پوستی در انسان باشد، شناخته نشده است. در این مطالعه سطح تولید سیتوکین های خانواده ی IL-12 (IL-23 و IL-27) در دو گروه افراد مبتلا به فرم التیامی و غیر التیامی لیشمانیوز بررسی شد تا احتمال نقش این دو سیتوکین در روند بهبود زخم های ناشی از عفونت با L.major بررسی شود.
26 بیمار مقیم استان اصفهان که به دو شکل التیامی و غیر التیامی لیشمانیوز پوستی مبتلا بودند، انتخاب شدند. سطح تولید IL-23 و IL-27 از ماکروفاژهای خون محیطی در محیط کشت، در دو گروه بیماران و شاهد، قبل و بعد از تحریک با پروماستیگوت های انگل L.major به روش ELISA اندازه گیری شد.
میانگین تولید IL-23 و IL-27 از ماکروفاژهای افراد مبتلا به شکل التیامی به طور معنی داری از بیماران مبتلا به شکل غیر التیامی بیشتر بود. همچنین سطح تولید این دو سیتوکین در سوپرناتانت محیط کشت، قبل و بعد از تحریک، در دو گروه اختلاف معنی داری را نشان داد (001/0 > P).
به نظر می رسد تولید آگونیست های IL-12 در روند بهبود زخم های ناشی از لیشمانیوز پوستی می تواند موثر باشد. به همین دلیل مطالعات بیشتری در این زمینه در مدل انسانی بیماری لازم است تا نقش این سیتوکین ها در این بیماری بهتر شناخته شود.