بهینه سازی شرایط تجزیه زیستی هیدروکربن های نفتی به وسیله میکرواورگانیسم های بومی و غیربومی

استحصال نفت هر روز در ایران، سبب پخش و گسترش آن به محیط، در مراحل مختلف بهره برداری و ذخیره سازی این ترکیبات هیدروکربنی می شود. همین امر، ضرورت اعمال روش های کارآمد برای پاک سازی آلودگی، ولی سازگار با محیط زیست و مناسب هر منطقه را اجتناب ناپذیر می سازد. هدف از این پژوهش بررسی شرایط بهینه برای تحریک میکرواورگانیسم های بومی خاک به منظور تجزیه کل هیدروکربن های نفتی، واکنش باکتری ها در شرایط متفاوت اعمال شده، روش های تجزیه زیستی و نرخ یا روند تغییر میزان آلودگی هیدروکربنی با زمان بوده است. به این منظور از خاک آلوده نفتی اطراف پالایشگاه ری با میزان کل آلاینده هیدروکربنی 38 درصد استفاده و 13 تیمار از جمله کودهای شیمیایی، حیوانی، خاک اره و تلقیح کمپلکسی از باکتری های باسیلوس سابتیلیس، باسیلوس مگاتریوم، سودوموناس پوتیدا در طی 13 زمان (هر 2 هفته) بر این خاک اعمال شد. نتایج نشان داد، با گذشت زمان تیمارهای باکتری + خاک اره و باکتری به ترتیب با بیش ترین تاثیر باعث کاهش 35 درصد و 34 درصد آلودگی نفتی خاک مورد مطالعه شدند و تیمار خاک خشک (بدون هیچ گونه مواد افزودنی به جز هوادهی) با 18 درصد کاهش، کم ترین تاثیر را نسبت به بقیه تیمارها در تجزیه میزان نفت داشته اند. نتایج این پژوهش بیانگر این بود که در صورت فعال بودن میکرواورگانیسم های بومی و با بهبود شرایط محیطی از جمله هوادهی، اضافه کردن مواد مغذی، رطوبت می توان تجزیه هیدروکربن های نفتی را سرعت بخشید ولی اگر فعالیت ریزاندام های بومی کم باشد، مخلوط کردن موادی مثل خاک اره، کود حیوانی به همراه تلقیح ریزموجودات غیربومی از جمله باکتری های فعال نفت خوار روند کاهش آلاینده های نفتی، را افزایش خواهد داد.