بررسی موقعیت اجتماعی نقاشی دیواری پس از انقلاب در ایران(با رویکرد جامعه شناسی پی یر بوردیو)

مقاله حاضر به تحلیل نقاشی دیواری معاصر پس از انقلاب و سرمایه های نمادین، اجتماعی و فرهنگی حاکم بر آن می پردازد، که حاکی از تحولات سیاسی و اجتماعی و کنش ها و میدان های قدرت در حوزه نقاشی و میدان قدرت دولتی است. فرضیه اصلی مقاله این است که نقاشی دیواری در هر دوره تحت نفوذ میدان های قدرت تولید می شود. برای آزمون این فرضیه، آثار نقاشی دیواری پس از انقلاب در شهر تهران در نظر گرفته شده است. چگونگی فعالیت عاملان حاضر (هنرمندان نقاش)، جایگاه و مواضع این میدان هنری در موقعیت های اجتماعی، سیاسی و هنری زمانه شان، نوع سرمایه ها و منش های ایشان عمده پرسش های مطرح در این نوشتار است. روش تحقیق این مقاله با بهره گیری از روش شناسی جامعه شناختی پی یر بوردیو بوده و به تحلیل تکوین میدان نقاشی دیواری در فضای اجتماعی پس از انقلاب می پردازد.
در نتیجه پژوهش حاضر درمی یابیم که سبک نقاشی دیواری در دوره مدنظر حاصل تمایز معنادار از نقاشی دیواری ایران قبل از انقلاب و براساس سرمایه فرهنگی برآمده از حاکمیت سیاسی وقت ایران بوده است. وابستگی نقاشی دیواری به میدان قدرت، در بحبوحه انقلاب و هم زمان با پیروزی آن، این هنر را به کانون اصلی قدرت که توده های مردمی و جریان های انقلابی بودند متصل می کرد و با آغاز دوره تثبیت انقلاب و سازمان دهی میدان قدرت این هنر تحت حمایت و تایید آن به کار گرفته شد.