بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی باکتری های بیماری زای جداسازی شده از مراکس تکثیر میگو در استان بوشهر

چکیده توسعه سریع میگوپروری باعث گسترش جهانی استفاده از آنتی بیوتیک ها به منظور پیشگیری و درمان بیماری ها شده است. در آبزی‎پروری و به خصوص در مراکز تکثیر میگو از آنتی بیوتیک ها در سطوح مختلف درمانی و تحت درمانی به عنوان پیشگیری و افزایش بهره وری غذا استفاده می شود. وجود باقیمانده های آنتی بیوتیکی در محیط زیست موجب توسعه و ایجاد جمعیت های میکروبی مقاوم به آنتی بیوتیک ها می گردد. لذا هدف این تحقیق تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی دو باکتری بیماری زای میگو Vibrio harveyi و Vibrio alginolyticus که عامل تلفات میگو در مراکز تکثیر می باشند، بوده است.
پس از جداسازی و شناسایی (توسط تست های بیوشیمیایی) دو گونه از باکتری های بیماری زا از سه مرکز تکثیر میگو در استان بوشهر، گونه های باکتری های جداسازی شده برای حساسیت به آنتی بیوتیک های اریترومایسین، استرپتومایسین، اکسی‎تتراسایکلین و تری میتوپریم به روش Disk diffusion مورد آزمایش قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که هر سه باکتری V. harveyi جداسازی شده در سه مرکز تکثیر به اکسی تتراسایکلین و تری متیوپریم حساس و به استرپتومایسین مقاوم بودند و نسبت به آنتی بیوتیک اریترومایسین در مرکز تکثیرA نیمه حساس، در مرکز B مقاوم و در مرکز C حساس بود. جدایه های V. alginolyticus شناسایی شده از سه مرکز تکثیر نسبت به استرپتومایسین مقاوم بودند. ولی نسبت به اریترومایسین، اکسی تتراسایکلین و تری میتوپریم نتایج به ترتیب در مرکز A مقاوم، نیمه حساس و نیمه حساس در مرکز B مقاوم، حساس و حساس و در مرکز C نیمه حساس، حساس و حساس را نشان دادند.
باکتری های ویبریوی جداسازی شده بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی را نسبت به استرپتومایسین و سپس اریترومایسین نشان می دهند. با توجه به اینکه این دو آنتی بیوتیک مصرف انسانی و دامی زیادی دارند. با ورود باکتری های انسانی و دامی مقاوم به این دو آنتی بیوتیک از طریق فاضلاب ها و روان آب ها به دریا و انتقال پلاسمید مقاومت به آنتی بیوتیک از باکتری های پلاسمیددار مقاوم به ویبریوها می تواند عامل مقاومت در ویبریوها باشد.