بررسی تاثیر اریترومایسین خوراکی برروی میزان تحمل شیر در نوزادان نارس

عدم تحمل شیر به علت دیس موتیلیتی دستگاه گوارش یک مشکل شایع در نوزادان نارس می باشد. اریترومایسین اثرات پروکینیتیک بر روی حرکت معده و روده دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اریترومایسین خوراکی بر روی میزان تحمل شیر در نوزادان نارس بود.
این کارآزمایی بالینی بر روی70 نوزاد نارس، با سن حاملگی بین 28 تا 34 هفته، که در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه بستری بودند، انجام گرفت. 35 نوزاد در گروه کنترل تنها شیر مادر دریافت کردند و 35 نوزاد درگروه درمان علاوه بر شیر مادر، اریترومایسین خوراکی 5/2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن هر 6 ساعت به مدت 10 روز دریافت نمودند. زمان رسیدن به تغذیه ی کامل خوراکی، مدت زمان بستری در بیمارستان، دفعات استفراغ روزانه و حجم باقیمانده لاواژ معده در دو گروه با استفاده از آزمون های tو مجذور کای مقایسه شدند.
تفاوت معناداری بین دو گروه ازنظر توزیع جنسی، وزن تولد، سن حاملگی و سن شروع تغذیه وجود نداشت. همچنین زمان رسیدن به تغذیه ی کامل خوراکی نیزدر دو گروه اختلاف چشم گیری نداشت (058/0P=). دفعات حجم باقیمانده ی معده در گروه کنترل به طور چشم گیری بیشتر از گروه درمان بود (92/2±11/5 در مقابل 88/1±23/2) (003/0P=). هیچ یک از نوزادان در دو گروه دچار انتروکولیت نکروزان، آریتمی قلبی و استنوز هیپرتروفیک پیلور نشدند.
استفاده پروفیلاکتیک از اریترومایسین خوراکی با دز پیشنهادی در نوزادان نارس با سن حاملگی کمتر از 34 هفته باعث کاهش رزیدی و معده می شود؛ اما زمان رسیدن به تغذیه ی کامل خوراکی را کاهش نمی دهد.