اثر شکاف در کاهش آبشستگی آبشکن با دیواره عمودی

آبشکن ها برای محافظت سواحل فرسایش پذیر در رودخانه استفاده می شوند. این سازه در معرض فرسایش ناشی از تمرکز جریان در قسمت دماغه خود می باشد. به همین دلیل باید با روش هایی مانع از تخریب این سازه و صدمه های مالی و جانی جبران ناپذیر آن شد. یکی از این روش ها، استفاده از شکاف است. کاربرد اصلی شکاف، منحرف کردن جریان پایین رونده و جریان های کناری در وجه بالادست آبشکن و کاهش قدرت گرداب های اطراف آبشکن می باشد. در تحقیق حاضر ابتدا به بررسی عمق، ابعاد حفره و توسعه زمانی آبشستگی آبشکن با دیواره عمودی پرداخته و در ادامه عملکرد مدل های مختلف شکاف با تغییرات ارتفاع، عمق، عرض شکاف، همچنین فاصله از دماغه آبشکن مورد ارزیابی قرار گرفته و با حالت آبشکن بدون شکاف مقایسه گردید. نتایج آزمایش ها نشان داد که مدل های دارای شکافی که شامل ارتفاع شکاف تا زیر بستر، عمق شکاف معادل عرض آبشکن و نزدیک دیواره کانال و عرض شکاف های بیشتر باشند عملکرد بهتری در کاهش عمق و ابعاد حفره آبشستگی داشتند. همچنین درصد کاهش عمق آبشستگی برای مدل های مختلف از 8/11 تا 43 درصد متغیر بود.