ارزیابی پراکنش نانوخاک رس و اثر آن بر خواص پلی یورتان های پایه آبی

در سال های اخیر، پلی یورتان های پایه آبی توجه زیادی را به خود جلب کرده اند و به طور وسیعی در روکش و چسب استفاده می شوند، چون، سمی و قابل اشتعال نیستند و دوستدار محیط زیست به شمار می روند. علاوه بر ملاحظات زیست محیطی، انعطاف پذیری، رفتار خوب در دمای کم، استحکام زیاد، چسبندگی و خواص رئولوژیکی مناسب، از دیگر خواص پلی یورتان های پایه آبی است. همچنین، در مقایسه با پراکنه های پایه حلالی قیمت پلی یورتان های پایه آبی کمتر است. به هر حال این مواد دارای نقاط ضعفی نیز هستند از جمله مقاومت گرمایی و چسبندگی کم در محیط مرطوب ومقاومت کم نسبت به آبکافت که لازم است برطرف شوند. یکی از راه های حل این مشکل، افزودن مواد معدنی به ویژه سیلیکات های لایه ای در مقیاس نانو به ماتریس پلی یورتان است. با این روش مقاومت نسبت به آب، مقاومت گرمایی، خواص مکانیکی و مدول افزایش می یابد. در این پژوهش، نانوکامپوزیت های پلی یورتانی بر پایه آب با استفاده از پلی ال از نوع پلی تترامتیلن گلیکول، ایزوفورون دی ایزوسیانات، دی متیلول پروپیونیک اسید(امولسیون کننده داخلی) و تری اتیل آمین(خنثی کننده) و همچنین، کلویزیت 30B به عنوان فاز تقویت کننده در مقادیر 1، 3 و 5 درصد سنتز و خواص نمونه ها بررسی شد. برای مطالعه قطبیت نمونه ها از آزمون زاویه تماس، مشاهده چگونگی پخش نانوذرات در نمونه ها از پراش پرتو X و میکروسکوپ الکترونی عبوری، بررسی خواص گرماوزن سنجیی و بررسی خواص دینامیکی مکانیکی، آزمون DMTA به کار گرفته شد. نتایج آزمایش ها نشان داد، افزودن خاک رس به نمونه پلی یورتانی سبب کاهش جذب آب، افزایش پایداری گرمایی، مدول، اندازه ذرات و زاویه تماس می شود.