کودک و داستانهای فکری در شاهنامه

از دیرباز انسان از طریق قصه گویی و داستانسرایی، تمایلات و تفکرات مخاطب را برانگیخته و بعنوان ابزاری مهم در امر تعلیم و تربیت موثر بوده است. داستان وسیله یی برای تهییج تفکر، ایجاد پرسش و خلاقیت در انسان بوده و از این طریق به مفاهیم عمیقتری پی برده است. در شاهنامه داستانها بسادگی، مخاطب را مجذوب خویش نموده و او را به فکر فرو میبرد تا پاسخ پرسشهای خویش را دریابد.
کودکی سرآغاز پاسخگویی به سوالات و دریافت تربیتی صحیح و اصولی برای همه زندگی است. شاهنامه در سه نظر از جهت توجه به موضوع کودک قابل بحث است:1. بیان ویژگی های دوران کودکی شخصیتهای داستانی آن که هر یک به تنهایی میتواند مدرسه تعلیم و تربیت باشد؛ کودکی زال، رستم، سهراب و... هر کدام میتواند بیانگر خصوصیات خلاق و سابقه هوش و استعداد فرزندان ایران زمین باشد.
2. تاثیر و اهمیت کودکی در فصول بعدی زندگی. در مقاطع مختلف زندگی انسان، چگونگی گذراندن دوران کودکی، بسیار مهم بوده است. در شاهنامه، ویژگی هایی برای کودکی قهرمانان بیان می شود که آثار آن در جوانی، میانسالی و پیری فرد، خود را نمایان میسازد.
3. فرایندی از مجموعه داستانهای شاهنامه در قالب ساده نگاری برای رسوخ در ادبیات کودک و آشناسازی او با اندیشیدن و پاسخگویی و ایجاد خلاقیت و پرورش ذهن در زندگی.
داستانها باید با فرهنگ بومی، ملی و مذهبی کودک هماهنگی داشته باشد. این نکته در قصه های شاهنامه بوسیله بازنویسی میتواند صورت پذیرد و نگارنده با سادگی و روانی داستانها، کودک را به تفکر و گفتگو و کندوکاو فکری وادارد و حلاوت حکمت را به جان او بچشاند.
از همینجاست که اندیشیدن در جامعه آغاز می شود و در سنین بالاتر، نیازی نیست که گروهی همیشه برای گروهی دیگر بیندیشند و تفکر کنند و تصمیم بگیرند و از همه بالاتر دستورالعمل قرآن است که برای تدبر بصورت اصولی در انسانها از کودکی تا پیری، راه خود را پیدا کرده است.
در این مقاله، ضمن بررسی نکات مذکور و ارائه مصداقهایی از شاهنامه، راهکارهایی برای ترویج شاهنامه خوانی در دنیای امروز مطرح خواهد شد.