نقدی بر تئوری اثباتی حسابداری

تئوریی که در سال های اخیر در ادبیات حسابداری مورد تاکید قرار گرفته، تئوری اثباتی حسابداری است. تئوریی که در پی کشف روابط بین پدیده های مالی به منظور حداکثر کردن منافع و رفاه افراد ذی نفع می باشد. این تئوری برای اولین بار توسط واتز و زیمرمن در سال های 1978 و 1979 ارائه شد. آنان در تئوری اثباتی خود از مفهومی که ریشه در اثبات گرایی علم اقتصاد دارد(حداکثر کردن منافع و رفاه افراد) بهره برده اند، از طرفی با توجه به این که حتی اقتصاددانان هم بر روی اقتصاد اثباتی توافق ندارند، انتقادات زیادی بهتئوری اثباتی حسابداری وارد آمده است(بولاند و گوردان، 1992). این انتقادات به مشکلات روش تحقیق، فلسفه ی موضوعات علمی و بیشتر از همه به محدودیت های مبنای اقتصاد تئوری اثباتی آنان مربوط می شود. در این مقاله انتقادهایی که به فلسفه ی موضوعات علمی و محدودیت های مبنای اقتصاد تئوری اثباتی آنان مربوط می شود بررسی خواهد شد. با بررسی مقالاتی که تئوری اثباتی را نقد کرده اند مشخص می شود که انتقاداتی که بر مبنای فلسفه ی علم صورت گرفته چندان کارساز نبوده، ولی انتقاداتی که به محدودیت های تجزیه و تحلیل مبنای تعادلی اقتصاد تاکید می کنند، انتقاداتی معقول بوده که واتز و زیمرمن در پاسخ به آنان ناتوان بوده اند