مقایسه ی بالینی پاسخ به درمان های غیر جراحی پریودنتال در افراد سیگاری غیر فعال مبتلا به پریودنتیت مزمن ملایم تا متوسط

سیگار کشیدن یکی از مهم ترین عوامل محیطی در ایجاد و پیشرفت بیماری پریودنتال است. بعضی از مطالعات تاثیر مخرب سیگار کشیدن فعال و نیز تاثیر دود محیطی را بر پاسخ به درمان پریودنتال گزارش نموده اند. هدف این تحقیق مقایسه ی نتیجه ی درمان غیرجراحی پریودنتال بین بیماران غیرسیگاری و سیگاری غیرفعال مبتلا به پریودنتیت مزمن بود.
40 بیمار 20 تا50 ساله مبتلا به پریودنتیت مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس این که تحت تاثیر دود سیگار محیطی قرار گرفته و یا قرار نگرفته اند به دو گروه تقسیم شدند. هر دو گروه تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته و چهار متغیر پریودنتال عمق پروب، سطح چسبندگی کلینیکی، خون ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان قبل از درمان، یک و سه ماه پس از درمان، اندازه گیری و ثبت گردید. متغیرهای کلینیکی پریودنتال به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 19 و آزمون آنالیز واریانس، آزمون های تی زوج و تی مستقل در سطح معنی داری 95/0 مقایسه شد.
در هر دو گروه، همه ی متغیرهای بالینی یک و سه ماه پس از درمان غیرجراحی پریودنتال در مقایسه با پیش از درمان از نظر آماری بهبود معنی داری داشتند (001/0 p value). در عین حال، بهبودی عمق پروب و سطح چسبندگی کلینیکی یک و سه ماه پس از درمان در گروه غیرسیگاری نسبت به گروه سیگاری غیرفعال به طور معنی داری بیش تر بود (05/0 p value). خون ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان بین دو گروه در بازبینی یک و سه ماهه اختلاف آماری معنی داری (به ترتیب 461/0 = p value و 770/0 = p value) نداشتند.
با توجه به محدودیت های این مطالعه، دود سیگار محیطی تاثیر نامطلوبی بر نتیجه درمان غیرجراحی پریودنتال دارد و پاسخ به درمان در بیماران غیرسیگاری از بیماران سیگاری غیرفعال، بهتر است.