بررسی تغییرات افت انرژی سرریز و طول پرش هیدرولیکی در اثر تلاقی خطوط جریان بر روی بدنهی سرریز اوجی

از جمله سازه هایی که هزینه ی زیادی در هنگام ساخت سدها صرف آن می شود، حوضچه های آرامش در انتهای سرریزها و سدهای انحرافی می باشد. از این رو کاهش طول حوضچه های آرامش از لحاظ اقتصادی مسالهی مهمی می باشد. ابعاد حوضچه ی آرامش بستگی به طول پرش هیدرولیکی و عمق ثانویه ی پرش دارد. لذا هرچه افت انرژی آب در طول سرریز بیشتر باشد، آب ورودی به حوضچه آرامش دارای انرژی کمتری بوده و بنابراین طول پرش هیدرولیکی نیز کاهش می یابد. در این تحقیق به منظور افزایش افت انرژی آب در طول سرریز و در نتیجه کاهش طول و عمق مزدوج پرش از ترکیب دو جت آبی که ترکیبی از جریان عبوری از روی سرریز اوجی با استاندارد USBR و جریان خروجی از شکاف در بدنه سد می باشد، استفاده شد. در این آزمایش جت آب خروجی از شکاف ایجاد شده در بدنه ی سد با سه زاویه صفر، 45 و 90 درجه نسبت به افق با جریان عبوری از روی سد در نسبت های متفاوتی از دبی که در هر زاویه ی برخورد، شش نسبت دبی از شکاف عبور داده می شد، تلاقی داده شد و تاثیر هر یک بر روی میزان کاهش طول و عمق مزدوج پرش بررسی شد. نتایج آزمایشات نشان داد که تلاقی جت های آب بازاویه 45 درجه نسبت به افق بر روی بدنه سرریز بیشترین تاثیر را بر روی کاهش طول و عمق مزدوج پرش دارد و به طور متوسط با عبور 26 درصد دبی از شکاف، حدود 50 درصد نسبت به جهش کلاسیک طول پرش را کاهش می دهد. همچنین ترکیب جریان با زاویه ی افقی با میانگین عبور 4/31 درصد از دبی کل از طریق شکاف به طور میانگین 14/7 درصد نسبت به مدل بدون شکاف ارتفاع آب پشت سد را کاهش می دهد.