تصریف افعال در دوزبانه های دچار آسیب ویژه زبانی

با توجه به نتایج اکثر تحقیقات که نشان دهنده اختلالات صرفی در کودکان دچار آسیب ویژه زبانی هستند و توجه ویژه ای در تحقیقات به رابطه میان دوزبانگی و آسیب ویژه زبانی شده است، از این رو پژوهش حاضر تکواژهای صرفی افعال زبان فارسی در افراد دوزبانه مبتلا به آسیب ویژه زبانی و مقایسه آنها با کودکان دوزبانه بهنجار را مورد بررسی قرار داد.
در این پژوهش شش کودک 5 تا 10 ساله، دوزبانه آذری فارسی و شش کودک همتای سنی و شش کودک همتای زبانی از لحاظ صرف فعل مورد بررسی قرار گرفتند و داشتن تاخیر زبانی، نداشتن مشکلات شنوایی، بینایی و هوشی از معیارهای ورود به این پژوهش بود. ابزار سنجش، آزمون آسیب ویژه زبانی و نمونه گفتار پیوسته کودکان بود و برای مقایسه نتایج از آزمون غیرپارامتریک من ویتنی استفاده شد.
نتایج نشان داد که این کودکان در مهارت های درک و بیان تطابق فعل و فاعل و بیان زمان افعال (گذشته، حال، آینده) نسبت به همتایان سنی خود تاخیر دارند و تفاوت موجود از لحاظ آماری معنی دار بود (p=0/020، p=0/019) و حتی در مورد توانایی بیان زمان افعال از همتایان زبانی خود نیز عقب تر هستند و بین آنها تفاوت معنی داری مشاهده شد(p=0/029).
نتایج نشان می دهد ضعف در توانمندی های صرفی افعال می تواند نشانه بالینی ارزشمندی در تشخیص و درمان کودکان دوزبانه دچار آسیب ویژه زبانی باشد.