روش های تشخیصی بیماری های قارچی: از دوره کلاسیک تا عصر مولکولی

بیماری های قارچی انسانی به عنوان پدیده بزرگ قرن بیستم و بیست و یکم شناخته شده اند. گسترش علم پزشکی به دلیل استفاده از کورتیکواستروییدها و داروهای آنتی باکتریال در طب بالینی باعث افزایش تعداد بیماری های قارچی شد. عفونت های قارچی تهاجمی ناشی از عفونت های بیمارستانی در دو دهه گذشته به موازات پاندمی ایدز افزایش یافته اند. این مساله باعث گردیده است که بیماران زیادی در معرض ابتلا به عفونت های قارچی قرار گیرند. در گذشته، افتراق پاتوژن های قارچی بر خصوصیات مورفولوژی و فیزیولوژی استوار بودند. امروزه با استعانت از ابزارهای بر پایه بیولوژی مولکولی و توالی های نوکلئوتیدی محافظت شده و یا زیر واحد ها و نواحی DNA ریبوزومی، شناسایی در حد گونه امکان پذیر شده است. یکی از ابزارهای مهم در درمان عفونت های قارچی توانایی تشخیص سریع، دقیق و روش های با حساسیت بالا است. متاسفانه روش های تشخیصی کلاسیک بر مورفولوژی، رنگ آمیزی و یا خصوصیات رشد تحت شرایط مختلف، استوار است. بنابراین، گذر از قارچ شناسی پزشکی کلاسیک به عصر مولکولی برای اپیدمیولوژی قارچ ها بسیار مهم تر از بقیه زمینه های بالینی قارچ شناسی بوده است. خطیرترین وظیفه پیش رو این است که چگونه از دانش پاتوبیولوژی و سیستم های طبقه بندی جدید مبتنی بر روش های مولکولی، برای پیشگیری و درمان بیماری های قارچی و مدیریت بیماران استفاده گردد.