بررسی رابطه رضایت از زندگی با حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در سالمندان ساکن منازل شهرستان ساری در سال 91

افزایش طول عمر و فزونی جمعیت سالمندان یکی از دستاوردهای قرن حاضر است. رضایت از زندگی به عنوان نشانه ای بارز از سازگاری موفقیت آمیز فرد با تغییر در موقعیت های گوناگون زندگی مورد توجه قرار می گیرد. به نظر می رسد که خودکار آمدی و حمایت اجتماعی با رضایت از زندگی ارتباط داشته باشد. با توجه به مطالعات کم در این زمینه، این مطالعه با هدف بررسی رابطه رضایت از زندگی با خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در سالمندان ساکن منازل شهر ساری انجام شده است.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی می باشد. از 20 مرکز بهداشت شهرستان ساری 10 مرکز بهداشت به صورت تصادفی انتخاب و از این مراکز 129 سالمند با رضایت شخصی وارد مطالعه شدند. معیار ورود شامل سن بالای 60 سال و معیارخروج شامل ابتلاء به بیماری های صعب العلاج مانند سرطان، بیماری روانی شدید، ابتلا به زوال عقل، آلزایمر می باشد. ابزار جمع آوری داده ها چهار پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه خودکارآمدی، پرسشنامه حمایت اجتماعی و پرسشنامه رضایت از زندگی داینر بود. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 16 و به کمک آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی نسبی)، آزمون کای دو و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.
بر اساس داده ها میانگین سنی سالمندان 49/7±86/67 و میانگین رضایت از زندگی 36/8±64/20 بود که با متغیرهای دموگرافیکی مانند وضعیت اقتصادی (002/0=p) و وضعیت منزل (01/0=p) ارتباط معنی دار داشت. میانگین حمایت اجتماعی کلی 98/5±08/25 و میانگین خودکارآمدی 55/7±35/24 به دست آمد و با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون رضایت از زندگی با حمایت اجتماعی (44/0=r، 001/0=p) و خودکارآمدی (49/0=r، 001/0=p) ارتباط معنی داری داشت.
با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه رضایت از زندگی با حمایت اجتماعی و خودکارآمدی رابطه مستقیم دارد. لذا از طریق تقویت حمایت، استقلال و حرمت گذاری به سالمندان و به تبع آن با بهبود وضعیت حمایت اجتماعی و خودکارآمدی می توان رضایت مندی سالمندان را افزایش داد.