مطالعه ی اثربخشی ارزیابی پویا در آموزش زبان دوم

ارزیابی پویا که بر پایه مفهوم پیشرفت در «حیطه ی تحول تدریجی» «ویگوتسکی» (1978) استوار است، چارچوبی است در جهت اجرای همزمان دو فرایند آموزش و ارزیابی به عنوان فعالیتی ترکیبی در راستای درک توانایی های فراگیران و حمایت فعالانه در جهت ارتقای این توانایی (پوهنر، 2008). نظر به جایگاه و اهمیت اهد افی که برای این نوع از ارزیابی ترسیم می گردد، مقاله ی حاضر بر آن است تا با ارائه و تحلیل نتایج تحقیقات مبتنی بر ارزیابی پویا، به بررسی میزان کارایی این روش نوپا در زمینه ی آموزش و ارزشیابی توسعه ی توانش زبان دوم بپردازد. به همین منظور یافته های تعدادی از مطالعات میدانی اخیر مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل از این بررسی موید آن است که استفاده از روش مذکور در آموزش زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم و یا زبان خارجی این امکان را برای معلم و زبان آموزان فراهم می سازد تا به نحو موثرتری ریشه ی مشکلات آموزشی زبان آموزان را شناسایی نموده و در صدد رفع آن برآیند؛ حال آنکه روش های غیرپویای ارزیابی حتی اگر موفق به کشف ریشه ی مشکلات آموزشی گردند در پی رفع فوری آن نمی باشند. همچنین ارزیابی پویا در مقایسه با اشکال غیرپویا ابزار مناسب تری است که می تواند زبان آموزان را به لحاظ توانش یا دانش زبانی از یکدیگر تمیز داده و به پیش بینی عملکرد آنان در آینده بپردازد.