نقش روحانیت در جامعه پذیری نسل های پس از انقلا ب

جامعه پذیری عبارت است از مراحلی که شخص طی آن خصوصیات مناسب مورد نیازش را برای عضویت در جامعه به دست می آورد که مهم ترین پیامد آن، شناختی است از خود به عنوان یک موجود استوار اجتماعی که به وسیله هنجارها، نقش ها و روابط با دیگران هدایت می شود. نهادهای مختلفی در این امر دخیل هستند، در این بین نهادهای دینی در تاریخ معاصر ایران یکی از نهادهای اصلی جامعه پذیر کننده به شمار می روند. انقلاب اسلامی نیز، از ابتدای شکل گیری تاکنون، نسل های متعددی را پشت سر گذاشته است. نسل اول، افرادی هستند که در سال 1342 جوان بودند و بخشی از عمر خود را صرف مبارزه کردند و به همراه حضرت امام خمینی(ره)، باعث به وجود آمدن انقلاب اسلامی شدند و جمهوری اسلامی را تشکیل دادند. نسل دوم که پرورده نسل اول است، کسانی هستند که موتور حرکت انقلاب اسلامی بودند و جنگ تحمیلی را اداره کردند و به نام نسل انقلاب و جنگ شناخته می شوند. نسل سوم، فرزندان نسل دوم هستند و تجربه پیش از انقلاب و جنگ را ندارند. در هر کدام از این نسل ها آموزه های دینی و نقشی که علما در این زمینه داشته اند و بر اساس آن جامعه پذیری را در این افراد شکل داده اند، متفاوت است. این مقاله برآن است تا با دید مقایسه ای به واکاوی تاثیر روحانیت بر جامعه پذیری این سه نسل بپردازد.