میکروفاسیس، ژئوشیمی و محیط رسوبی سازند جهرم در کوه گچ، در جنوب شرقی شهر لار

سازند جهرم در برش کوه گچ در نزدیکی روستای چهار برکه، حدودا 30 کیلومتری جنوب شرق شهر لار و در جنوب غربی حوضه زاگرس واقع شده است. این سازند با ضخامت 5/404 متر با توالی هایی از دولومیت، آهک دولومیتی و آهک به صورت هم شیب بر روی سازند ساچون قرار گرفته است، همچنین سازند آسماری با ترکیب سنگ شناسی آهک تا آهک مارنی با ضخامت 5/44 متر به صورت هم شیب بر روی سازند جهرم قرار گرفته و توسط رسوبات تبخیری سازند گچساران پوشیده شده است. سن سازند جهرم، پالئوسن پسین تا ائوسن پسین می باشد. در نهشته های ائوسن واقع در کوه گچ بر اساس توزیع و گسترش فرامینیفرها و دیگر اجزاء اسکلتی و غیر اسکلتی، 7 میکروفاسیس شناسایی گردیده است. این میکروفاسیس ها در یک محیط رمپ کربناته به همراه پشته های اائید ی نهشت کرده اند. علاوه بر مطالعات پتروگرافی، از مطالعات ژئوشیمیایی نیز به منظور تعیین ترکیب کانی شناسی اولیه و مطالعات دیاژنتیکی واحدهای آهکی و دولومیتی استفاده شده است. برای تعیین مقادیر ایزوتوپ های پایدار اکسیژن (δ18O ‰)و کربن (δ13C ‰)، تعداد 30 نمونه از پودر سنگ آهک ها و دولومیت ها انتخاب و جهت تعیین دمای قدیمه این نهشته ها و روند دیاژنز استفاده شده اند. از مطالعات ژئوشیمی عنصری (Ca، Mg، Fe، Mn، Na، Sr) جهت تعیین ترکیب کانی شناسی اولیه آهک ها، ترکیب دولومیت ها، سیستم دیاژنتیکی باز و بسته استفاده شده است. این مطالعات حاکی از ترکیب کانی شناسی اولیه آراگونیتی، در یک سیستم بسته تا نیمه بسته با تبادل آب به سنگ پایین می باشد. روند دیاژنز در آهک ها و دولومیت ها بر اساس تغییرات ایزوتوپی اکسیژن و کربن یک روند دیاژنز تدفینی با حضور مواد آلی را نشان می دهد. سنگین بودن مقادیر δ18O در دولومیت ها نسبت به آهک ها به دلیل شوری بالاتر و تفریق ایزوتوپی بیشتر در دولومیت ها می باشد. دمای قدیمه محاسبه شده در آهک ها بر اساس سنگین ترین ایزوتوپ اکسیژن 18 دمای اولیه دیاژنتیکی (هنگامی که رسوبات در نزدیک سطح بوده اند، عمق کم تدفین) با استفاده از سنگین ترین ایزوتوپ اکسیژن 18 (معادل PDB ‰32/3-) آهکها، معادل 23 درجه سانتیگراد تعیین گردیده است. با توجه به مطالعات چینه نگاری سکانسی2 توالی رسوبی شامل سیستم تراکت های پیش رونده (TST) و تراز بالا (HST) تعیین گردید. این سکانس ها از نوع رده 3، با مرزهای ناپیوستگی از نوع SB2 معرفی شده اند. تغییرات حداکثر سطح پیش روی آب دریا (mfs) بر اساس رخساره ها و تغییرات ایزوتوپی شناسایی گردید.